Bir resimle içimde kıpırdandı özlem. Alıp beni Kızıl Deniz’den aşırdı. Güzelliğinin nasıl derdime deva ve Yaradan’a yakın hissettirdiğini hatırladım. Arş_ı âlâ benimdi misal.Hiç bir daha kirlenmeyecekti sanki ruhum. Kokuna dokunduğumda gözyaşlarımı tutamıyordum. Ellerim yumuşak, insan işi değilmiş gibi duran giysine dokunduğunda, alnımı sana dayadığımda, ruhumu sana lime lime döktüğümde dünyanın tüm acılarından kurtulmak ve arınmak dileğindeydim. O kadar masum ve temizdim ki seninle. Elimi kaldırıp selam verirken sana, asalatinle ben mahlukatın en önemlisiydim. Ve Yaradan’dan bir daha asla dönmemek diledim kendime. Aşkı ilk kez seninle huzura verdim. Temizlendim. Arındım. Semaya yükselirken cennete ağaçlar diken dua, ben ağladım. Ben ruhumu vere vere ağladım. Ben cümle kavuşamadığım saadetlere, kavuşma yerinde ciğerimden okuduğum dualarla ağladım... Daha anlatsam çok uzun. Sana veda edip, Dünya’ya döndüğümde , bu faniliğe döndüğümde gözümü şeytan bürüdü... Bir daha gelsem Hakk nasip etse... Arınsam. Yüz sürsem. Ağlasam...
Sevdiceklerime dua etsem... Özledim.

Lebbeyk Kâbe’yi görene kadardır. Şeytana asi durup, buyur Allah’ım deyip davete icabet etmişizdir zaten.Sonrası... Subhanallahi velhamdulillehi vele ilehe illallahu vallahu ekber. Çevir yönümü Allah’ım... Cennette ağaçlarım yalnız kalmasın...