Ne zaman toplasam beynimdeki valizi ani bir tekme yada çarpışmaya maruz kalıp darmadağın oluyorlar.. Hüzünler bir yerde durmuşken,gerçekler gözlerini en kocaman haliyle açmış öylece bana bakıyorlar. Çıkardıkları büyük gürültü kulaklarımı sağır etmiş halde valizin dağınık haliyle göz göze ben; bunların artık toparlanamayacağını hiç ummadığım bir anda öğreniyorum. Lakin şaşırmıyorum.
Parlak mahalle öyküleri olan bir adama aşığım ben. Bu yüzden onu anlamam imkansız. Gençlik yıllarını böyle geçirmiş bir adam benim valizimdekileri bilemezdi..
Şaşkın olmayışım bundan belli. İnsanın büyümesi bu sanırım.
İnsanlar mı benden bir kaç saat geri? Ben mi insanlardan bir kaç saat ileri? Bak henüz bunu bilmiyorum. O vakit de sanırım yaşlanmış olacağım. Gönlüm yoksul,dalavereye alışkın gözlerimi artık senin gözlerinle buluşturmuyorum. Aşık olabilecek kadar aptal,bazen bunun iyi olduğunu düşünecek kadar saftım.
Bir nisan akşamıydı. Hafif çakır bir yürek, elleriyle koymuş gibi bulmuştu yolu. Yine bir fondip giderdi de sana değmezdi..Gözyaşlarım bu gece dudaklarımdaydı. Sessizlğimi ise tam anlamıyla yaşadığım geceydi. Gönül caddemin sana bakan kısmında bu aşkın şakağına sıktım.

ALMILA ERDEM