Sosyal hizmete konu olan kesimler ,küreselleşme ve bireyselleşme akımlarıyla,daha çok toplumun yüzleşmek ve çözmek zorunda olduğu politika haline gelmiştir.Ve insan sosyal sorun olarak ele alındığı sürece,böyle olmaya devam edecektir.

Sosyalleşmenin politika olmasının yanında,insanın insanca değer görmesi tarafında olmalıyız.Daha adaletli,daha kabul edilebilir bir yaşam için ,sosyalleşmenin insani boyutunu göz ardı etmemek gerekir.

Her şey bir insanı sevmekle başlar.Unutulan ideallerde ,kendi dünyasına dalan vurdumduymazlıklara anlamlı bir göndermedir bu aslında.Toplumcu ve gerçekçi olmanın kazancıdır aynı zamanda.İnsan ,idealist olmalıdır.Yalnız idealist olmak ,toplumun gerçeklerine karşı asık suratlı olmayı gerektirmez. Bu bir yürek işçiliğidir.Ve bu güncel duyarlılıkta ,gönül almanın iç huzurunu tatmak gerekir.

Vasiyet çizmeye hazır değiliz.Bu bir yara ise şayet; yarayı sevmeyi öğrenmeliyiz.O halde nedir elzem olan..? Engelliye tepeden ya da alttan değil göz hizasından bakmayı bilmektir.

Farkındalık; varlığa saygının başlangıcı olmalıdır...