YİNE BEN, OLASI BİRAZ DA SİZ,

Belki de fotoğraflar gereksiz yere gerçeği anlatıyorlar. Ama ben fotoğraflarda dahi içten gülerim; Allahın samimi yarattığıyım ya.. Ölmeden önce sahtekar olmayı denemeliyim. Hani şu ’’hazin kırışıklığı’’ eklediğim gamzelerim var ya,onlar da hep samimi gülüşlerimden. Ve beni ağlamalarım değil,aslında gülmelerim anlatır. Nice parlar gözlerim kaç kişi tanır? Neticesi ağ tabakasındadır . İşte foto; aslı hayat,yaşamdan çaldığımız kareler,yıllar sonra bakıldığında yorumlanacak bir kaç satır. O gün seçmek için dakikalarını ayırdığın kıyafete bakıp,’’ bunu nasıl giymişim?’’ demek kadar basitken yaşam,zorlaştıran bizler eşliğinde bir flaş patlaması, ölüm gibi tıpkı, bir an kararır gözlerin ve bir bakmışsın kahretsin hayattasın..!
Şimdi yalnızlığın merkezinde kendimi arıyorum,ellerimle yüzüme dokunuyorum. Sesimin değişik tonlarıyla adını yokluyorum,seni hatırlatacak kelamın vasfını bulamıyorum. Akla uygun delillerle önce kendimi, sonra seni kaybedip,sessiz harfler yığınında,sana ait cümle kuramaz olan aşkımı bir köy meydanı çeşmesinden su içen güvercin kadar saf bırakıp, bu aşktan bencilliğime uçuyorum.

ALMILA ERDEM