Bir profesör sosyoloji sınıfındaki öğrencilerini Baltimore şehrinin kenar mahallelerine göndermiş ve o bölgede yaşayan 200 erkek çocuğun durumlarını araştırmalarını ve her bir çocuğun geleceği hakkında bir değerlendirme yapmalarını istemişti. Öğrencilerin hemen hepsi bu çocukların gelecekte hiçbir şanslarının olmadığını dile getirmişlerdi.

Bundan tam 25 yıl sonra bir başka sosyoloji profesörü tesadüfen bu çalışmayı buldu ve öğrencilerinden bu projeyi sürdürmelerini ve aynı çocuklara ne olduğunu araştırmalarını istedi.Öğrenciler o bölgeden taşınan yada ölen 20 çocuk dışındaki 180 çocuktan 176 sının olağan üstü bir başarı gösterip avukat, doktor yada iş adamı olduklarını ortaya çıkardılar.

Profesör çok etkilenmişti ve bu konuyu izlemeye karar verdi.Artık birer yetişkin olan çocukların hepsi o bölgede yaşadıkları için her biriyle buluşma şansı oldu.”o koşullarda nasıl bu kadar başarılı oldunuz “ sorusuna verdikleri cevap hep aynıydı”mahalle okulunda bir öğretmenimiz vardı,onun sayesinde..

Profesör bu öğretmeni çok merak etti.Hala hayatta olduğunu öğrendiği yaşlı öğretmeni buldu,evine ziyarete gitti.Karşısında yılların yüzüne eklediği kırışıklıklara rağmen hala dinç duran bir yaşlı kadın buldu.Merakla yaşlı kadına bu çocukları kenar mahallelerden kurtarıp başarılı birer yetişkin olmalarını sağlamak için kullandığı sihirli formülün ne olduğunu sordu.Yaşlı öğretmenin gözleri parladı ve dudaklarını kenarında bir gülümseme belirdi”Çok basit dedi ben o çocukları çok sevmiştim.....”Dr.Karl Menninger’in ifade ettiği sevginin hem sevgi gösteren hem de sevilen için tedavi edici özelliği olduğu göz önünde bulundurulursa sevgiyle aşılamayacak problemin olmadığı ortaya çıkar.Yeter ki yüreğimizde bütün bilgiler gibi evrensel bir sevgi taşıyalım.

Bu mesleğe karşı ruhunda derin bir sevgi duyanlar gerçek ve öğretmen olurlar.Gothe “İnsan sevdiğinden bir şey öğrenir”demiştir.Öğretmenlik bir meslek,öğretmen bir sanatkardır. Öğretmen öğrencilerine karşı tükenmez bir sabır taşır.



Dilek Balcı