Geldiler. Bilmiyorsun.
Minik ama hızlı ayakları vardı. Sessizce gelip oturdular yanıma. Nerden gelip nereye gittiklerini sormadım. Soramadım. Ya hiç gitmezlerse diye tedirginim ama belli etmiyorum.
Sana bu satırları yazarken, uyuduklarını ümit ediyorum. Yorgunlar en az benim kadar.

Dün İsmail’le karşılaştık. Hiç değişmemiş. Yalnız “bu kadar esmer miydi?” diye söylendim durdum içimden. Her gün yüzüne baktığın- hatta bakmak ne kelime- gözlerinde kendini kaybettiğin birini yıllar sonra görüp de “nasıl fark etmemişim” dediğin ayrıntılar olabiliyormuş. Ayrıntı değil tabi, kendimce eğleniyorum, eğlenmek denirse!
Gördüğün gibi, mizah anlayışım iyice zayıfladı sen yokken. Ben mi? Ben kilo alıyorum sürekli. Stresim arttıkça iştahım da artıyor. Az sonra buzdolabındaki baklavaların kalanını da yiyeceğim sanırım. Biliyorum, baklava buzdolabına konulmaz.
Bana yeni bir şey söyle!
Bilmediğim, duymadığım…
İsmail diyordum…
İsmail hiç yaşlanmamış. Göbeklenmemiş de henüz. Gerçi biliyorsun çok yaşı yok. Bir kızı olmuş şipşirin. Beni görünce utanıp, sıkıldı hatta kaçacak bir delik aradı. Görmezden gelip işini kolaylaştırdım. Sonra, ümitsizce yalvarışları geldi aklıma, üzüldüm.
Üzüldüğüm İsmail değil!
Duyguların bu kadar çabuk eskimesi, eprimesi.
Eprimek ne be! Diyeceksin şimdi. Deme!
Kibar ol biraz Behçet!
Şaşırt beni.

Her şeyin bu kadar hızla eskimesi korkutuyor beni.
Vazgeçmek, vazgeçilmek…
Eşya değil ki bu “eskileri at, yenilere yer aç” demeye!
Duygu bu Behçet, duygu!
Hayır, eski sevgilin değil!
Offf Behçet!
Yorgunum diyorum, ayağını uzatıp uzan diyorsun. Anlamıyor musun, anlatamıyor muyum?
İsmail diyince yüzünün aldığı bu garip hali de anlamıyorum doğrusu!

Ne diyordum?
Hayır konu İsmail değil. Ali, Veli de değil!
Ali’yle Veli diye biri yok Behçet! Hiç olmadı.Olmayacak da muhtemelen.
Alfabetik sıraya dizdiğim de yok!
Aman Behçet!
Seninle konuşulamayacağını unutmuşum. Özür dilerim.
Hayır, hayır gerçekten özür dilerim.
Uyumaya gidiyorum şimdi. Misafir olduklarını umduğum hüzünlerime sarılmaya.
Onları şımartıp, kendime acimaya.