Ben şimdi engelli bir insan olmasaydım,acaba neler yapardım diye düşünüyorum.Sahilde yalnız bir yürüyüş yapmak,bir çay bahçesine gidip çay içmek,simit poğaça yemek,sinemaya gitmek ve en son vizyon filmlerini seyretmek,camilere gidip namaz kılıp dualar etmek,bahçeyi temizlemek,çiçekleri sulamak,ağaçlardan meyveler toplamak ve yemek benim için çok güzel uğraşılar ve eğlenceler olabilirdi.Ama olamadı ve olmuyor.
Emekli olmadan önce,çok yoğun işlerde çalıştım.Bazen hafta sonları da dahil olmak üzere,bazen de geceleri sabahlara kadar çalıştığım zamanlarda çok olmuştu.O zamanlar,hep emekli olmanın hayalini kurmuş,yapmak istediğim ve arzu ettiğim şeyleri o zaman yaparım diye,düşünüyor ve hayal ediyordum.
Ancak,emekli olmadan önce,kırkbeş yaşımda iken; beyin kanaması geçirmiş ve gözlerimi hastanede açmıştım.Hastanede yapılan tahlil ve filmler sonucunda,beynimde tümör olduğu anlaşıldı.Çaresiz,ameliyat olacak veya kısa bir süre sonra ölecektim.Çok büyük riskleri de kabul ederek,ameliyat oldum.
Ameliyat,başarılı geçmiş ve tümörler temizlenmişti.Ancak,ameliyat sonrası yoğun bakımda,çeşitli hasta ve kaza geçiren insanların arasında,enfeksiyon kapmışım.Ateşim 45 derecelere çıkmış,ateşler içersinde yanıyor ve bir kez daha ölüm tehlikesini yaşıyordum.Üzerime konan buzlarla,sularla ateşim sabaha kadar normale düşürülmüş idi.
Ama ne yazık ki, bu seferde sol yanıma kısmi felç gelmiş,sol tarafımı,kolumu bacağımı hiç bir yerimi oynatamıyordum.Üç ay boyunca,yatakta yatmak zorunda kaldım.Fizik tedavileri ve çalışmaları ile biraz biraz yürümeye ve tuvalete gidip,yemeğimi kendim yemeğe başladım.Hayattaydım,yaşıyordum.Şimdi çaresiz engelli ve bakıma muhtaç birisiydim artık.Birçok şeyleri yapamayacağım,kendi ihtiyaçlarımı karşılayamayacağım kesindi.Artık çalışamayacak ve işe gidemeyecek bir durumda olduğumdan,mecburen emekliliğimi istemek durumunda kaldım.Sağolsun,varolsun eşim bana çocuk gibi baktı ve halen de bakıyor,onun yardımı ve bakımı sayesinde yaşayabiliyorum.
Çalışırken,emekli olduktan sonra yapmak istediğim şeyler,birer birer balon olup,uçup gittiler.Sadece bir hayal ve güzel temennilerden ibaretmişler.
Güzel bir söz vardır, "Bundan yirmi yıl sonra,yaptıkların değil,yapamadıkların için üzüleceksin." aynen şimdi bende yaşadığım günlerin,sağlığımın,gençliğimin kıymetini bilmeden yaşamışım.Şimdilerde ise,gerçekten yaptıklarım için değil,bundan sonra da yapamayacaklarım için çok pişmanım ve üzgünüm.Sadece yaşadığıma şükrediyorum o kadar...