Önce sevgiyle rahime çengellendik,
şahadet alemine geldik.
Sevinçten uçar gibiydiler.
Şevkatle göğsüne bastırdı,kokladı.
Kader çizgisi içinde,
O bizim hayat binegimiz idi.

TAA..
Gönlümüze gizlice görünmeden giren ?
Nee..
Nur (sevgi)...Nefs.
İsyandan . İtaata.
Her kimki,
Hiç bir ilah,hiç bir ma’bud,hiç bir sevgi,hiç bir maksud yoktur.
Yalnız Allah’a şirksiz ve şeksiz inanıyorum!
Küfrün karanlığından,imanın aydınlığına.
Sözden tevbe’den, özde tevbeye.

Günahından tevbe eden,günahsız gibidir.
İnsanoğlu onyıllık hazırlık yapıyor,ama akşam öleceğini bilmiyor ?
İnsana ne verilmiş,ne verilmemiştir?
Sevgi verilmiş,kendi ihtiyaç bilgisi verilmemiş?
Kendimiz ettik kendimiz bulduk.

Fitnenin kendileri ile beraber bütün bir topluma,ne muazzam enerji ve zaman kaybettirdiğini düşünüp ürperecekleri yerde,bir daha eski yerlerine nasıl geleceklerinin derdindeler.Bu toplumdaki herkeş BİZ’ dendir.İnancı acısından,ideolojisi açısından...
Herkes birbirinden sorumludur.
Yoksa o görüntü altında benligimizi ve dünyamızı’mı süsleme gayreti içinde bulunduk ?
Nasıldık,ne idik ?
Sözümüzün eri mi,yoksa heveslerin esirimi ?
Toplumca layık bulunduğumuz idare ile yönetiliyoruz.
Daha iyisi için önce tevbe,sıfırdan başlamaya karar vermedikce korku ve hüzün bitmeyecektir.

Faili Cenab’ı Haktır,mutlak bir ( MUHTIRA) vardır.
Manevi muhtıranın kendinden başkasına veriıdiğini zannederse,nefsini temize çıkarmak için aynadan kaçarsa.

Allah’ın ihtilali kullarınıkine benzemeyecektir.Çilemiz sürecek,korku ve hüzün bitmeyecektir.Sevgi karamsarlık bulutlarını yenmek için verdiğimiz mücadele,onun teşrifiyle kolaylaştı.Ortalığı toz duman içine bırakan gerginliklere rağmen iyimserliğin ışıltısını getirdi.
Lütfen düşünelim? (görelim)

En küçük bir ayrıntıyı bile atlamadan duyarlIğınına rağmen muazzam kusurları, hoşgörü bilmenin,büyüklüğü aşkın sevginin has bir maziyeti.