Bana ait ne varsa uzak şimdi, dipsiz hüzünler, solgun geceler, yorgun geceyi güneşsiz günlere bağlayan ağır gölgeli gözler. Uzaktalar şimdi, bir mavi boşluktalar, açık mavi kederlerim var artık tozpembe hayallerim olmasa da hala…

Hayat ciddiye almaya gelmez derler ya ; yine yalan yine yalan derim ama insanlar … onlar için bir sıfat takılacaksa kalbe ucu toplu iğnelerle bu asla “ciddiyet” olmamalıymış işte. Hayat ciddi ama insanlar değil. Hayat güzel ama insanlar değil. Samimiyet güzel ama herkesle değil…

Bir “çile” iptim ben, kendi kendimi ördüm, kendi kendimi düğümleyip kendi kendime attım her bir ilmeği. Bazen kalbime, bazen gözlerime işledim desen desen anları. Kimi yakıştı kimi yakışmadı. Yakışmayanı sökmeyi öğrendim, yeniden desenlemeyi. Koptuğu yerden bağlamayı belledim ipleri, milim milim şişlerle kanamayı sevdim bazen, bazen onarmayı, onmayı.. kendi kendime çizdiğim bir yol olmadı belki, ama bir çile iptiysem, iplikten, hiçlikten çıkmayı bildim. Bir kere doğmaz bir kere ölmez insan. Yeniden yeniden doğurup kendimi, yeniden yeniden ölmeyi öğrendim.. ne olursa olsun rengim, kendimi de hayatımı da sevmeyi öğrendim..