NEY...

Sıradan bir kamış parçasıdır aslında bize göre...

Ama hak’a yalvarışı içten samimi.

İşlendikçe belki şekli değişiyor görüntüsü farklılaşıyordu,ama değişmeyen hak’a olan sevdası.

Ney olmak ney gibi hakka yalvarmakgözlerimizi kapatıp huzur alemine intikal etmek.

Bir kamış parçası bu kadar yalvarırken allah’a ya biz?

Evet biz insan oğlu dünya malına tamah etmiş maneviyattan uzuk yaşayan insan oğlu,her geçen gün kendini beğenmiş, ukala burnu kaf dağında olan biz insan oğlu.

Ney sesiyle uzaklaştım yalan dünyanın hengamesinden onun ah edişine şahit oldum.

Allahım bu ne güzellikti?

Nasıl sevdaydı?

Ney inliyordu belki eline alan neyzen içindi yakarışları yada hu_şu içinde dinleyenler içindi.

Peşine düştüm ney sesinin kimdi neyle bir olmuş en dualarla yalvaran af dileyen.

Ney sesi getirdi kendime .

Hatırlattı imtihanı, sırat_ı ,maheşeri.

Ney sesi alıp götürdü beni benden ,kendimi bir kabristanda buldum.

Mezar taşında adım yazan .

Ney inledi ben ağladım.

Ney söyledi ben dinledim.

Ney yalvardı ben amin diyebildim .

Kendi halinde bir kamış parçası allah’a yönelen..

Ya biz?

Ney gibi inleyen ,yalvaran,feryad eden af dileyen biz.

Ney sesiydi uyuduğum uykudan uyandıran kendime getiren.

Bin bir pişmanlıkla tövbe dedirten.

İçten, yürekten hak huzurunda belimi büken.

NEYZEN VE NEY BENİ KENDİME GETİREN.....


SON EYLÜL