SAHİPSİZ İTİRAF!
Kader, bazen bir insan suretinde karşına çıkar.
Ve sen o surete kalbini kaptırdığında, sınavın başlamıştır.
Sımsıcak bir merhabayla çıkıyorsun karşıma.
Bir bakışın bile kalbimin yönünü değiştiriyor.
O anda anlıyorum…
Kalbim çoktan seni seçmiş.
Kader pusulam hep seni gösteriyor.
Ne kadar direnirsem direneyim,
yüreğime söz geçiremiyorum.
Aklımda ismin, gözlerimde hayalin…
Ne yana dönsem sen varsın.
Her şarkı senden bahsediyor,
her mısrada sen gizleniyorsun.
Sanki bütün evren, nefesini senden alıyor.
Ve ben yine susuyorum.
Çünkü konuşsam, sana dökülecek tüm kelimelerim.
Sendeki fark ne, bilmiyorum.
Bunu anlayan ben değil, kalbim.
“Sus yüreğim,” diyorum, “unut onu.”
“Bilmelisin, bu sevdanın yok sonu .”
Ama yürek dinlemiyor…
Aklıma dirense de, seni sevmenin ağırlığına razı geliyor.
Zoru başarmak istiyorum, ama olmuyor.
Her çaba, seni biraz daha içime yazıyor.
Her sabah seninle başlıyor günüm,
her gece seninle bitiyor.
Sen bilmeden yaşıyorum seni…
Sabah gözlerimi açtığımda, hayalin başucumda.
“Şimdi ne yapıyorsun?”
“Neredesin, kimlerle gülüyorsun?”
“Ne yiyorsun, hangi şarkıları dinliyorsun?”
Beynimin içinde dönüp duran binlerce sorunun adı sensin.
Ve sen, bunların hepsinden habersizsin.
Gün bitiyor, gece sükûnetle iniyor.
Yastığa başımı koyuyorum, yine sensizim…
Ama hayalin yanımda, varlığın içimde.
Ve ben yine susuyorum.
Çünkü sensizliğin sesi, kelimelerden daha gür çıkıyor.
Bir ömür senin yanında olmayı diliyorum,
aynı yastığa baş koymayı,
senin kollarında huzura ermeyi…
Belki hayal, belki dua; ama gerçek gibi yaşayan bir his bu.
İşte hâlim böyle…
Kısa, sensiz ama hep seninle yaşanan bir günün hikâyesi.
Sen de hissediyor musun bilmem,
ama ben seni — şimdi, burada, her nefeste seviyorum.
Bu dünyada olmasa bile, ahirette beni ister misin?
Çok görme bu sevgiyi bana…
Kalbim söz dinlemiyor, biliyorsun, değil mi?..
(Sahipsiz bir itirafın içinde kaybolan yürekten…)
Âsûde Fatma Erbaş
23.04.2008