Aslında insan sevince kendini olduğu sandığı karakteri ölür.Çünkü kendini bambaşka biri olarak tanır.O aslında o değildir.Aslı o değildir.Kendi o değildir.Sadece bedeninin altında yatan karakterini ört pas etmeye çalışan düşüncelerinin diğer yüzüdür.İnsan sevince düşüncelerinin diğer yüzü olur.Bedeninin altında saklanan karakteri ortaya çıkar.Aslı olan karakter.Tanımadığı karakter.Normalde de öyle değil midir zaten.İnsanlar en çok sevince değişir.Çünkü sevince kendini unutur.Başkasının hayatını kendi hayatının önüne koyar.Önceliğini değiştirir.Fedakârlık yapar.Aslında insanın hayatında yapabileceği en büyük fedakarlık bu denebilir.çünkü bir insanın hayatını senin hayatının önüne koymak o kadarda basit değil.sadece onu düşünür onu yaşarsın.Onu merak edersin.Onun için endişelenir onun için yaşarsın.Sen o olursun sen onun olursun.Varlığıyla mutlu eder,yokluğuyla üzer.Mutluluğuyla mutlu olursun,mutsuzluğuyla mutsuz.Sen ona ait olursun.Onunla parçalanmamak üzere bir bütün olursun.Ondan ibaret olursun.