Yaşama sebebim dediğin insan giderse eğer nefesin kesilir bir an. Uzaklaştıkça onsuz olan havaya alışır vücut. Bir an başın döner, belki kusarsın içindekileri. Küfredersin, söversin, isyan edersin büyük ihtimal Allah’a!..

Fakat alışırsın. Gözlerindeki pembe panjur yavaş yavaş aralanır ve kalkar. En yakınlarını gösterir sana kirli camlar. Her geçen gün daha da netleşir camın karşısındakiler.

Cam tamamen tertemiz olduğunda belki aylar, yıllar geçmiştir ve tam o sırada bir daha geçer gözlerinin önünden bir silüet gibi hızlıca. Afallarsın, tökezlersin, gözlerini ovuşturur, Allah’a bu sefer dua edersin. Yalvarırsın o sitem ettiğin Yaradan’a!..

Fakat imkansız. Sahrada bir seraptır o gördüğün. Sen gözlerinle baktığını sanmışsındır aylarca ama onu gören kalbindir sonunda. Ve bu yüzdendir seni terk ettiğinde onsuz havaya alışmak. Çünkü o hiç gitmemiştir kalbinden, sen sığınmışsındır kalbindeki yaraya!..

Uğur İNCEKARA
Yazım Tarihi : 7 Kasım 2013