Hiçbir aşk eskisi kadar sahici değil. Masal oldu aşktan yatağa düşmeler. Aşkı son yolculuğuna uğurlarken, biraz buruk, biraz da acı bir gülümseyiş vardı yüzünde. Mahşer kalabalığı içinde yalnızlığı yaşar olduk. Ölüm kadar acı koca kalabalık içinde bir başına kalmak, kimseyle konuşmayıp, tüm acıları içinde yaşamak. Yaşadıklarımıza bir anlam veremez oldum. Tanımlara sığdıramıyorum içimdeki acıları. Mutluluk sanki daha önce hiçbir beşer tarafından yaşanmamız gibi. Bu yüzden mutluluğu aramıyorum tarih sayfalarında. Acıyla yoğrulmuş bir ömrün bedbaht kurbanlarıyız. Kimsemiz yok bizi anlayacak, kendimizden başka. Tek tesellimiz yine kendimiz. Oysa en kötüsüdür bir insanın kendi kendisini teselli etmek zorunda kalması. Kimler geldi kimler geçti. Kalbim kimsesizler derneği gibiydi. Kimi aldıysam kalbime ihanet etti iyi niyetlerime. Korkar oldum insanları sevmekten kime selam versem rüşvet sanıp yarı yolda bırakır oldu beni. Hiçbir şey tat vermiyor artık. Aldığım nefes bile bana zararlı. Artık tek bir gayem var. Ömrümde bir kez olsun. Bir başkası istedi diye değil, ben istedim diye kendim için yaşayacağım