... Hayatın acımasız kollarını ,
dondurulmuş, doldurulmuş ,
boşa geçmiş zamanlarını,
hatırı için kedere devretmek isterdim.

Kader ölümse,
düşünürüm niye yaşarım,
hayat zamanla yaşlanmaksa eğer,
(-ki = öyle) + (öyle =ki )= öyle.
yeniden kadere doğmak isterdim.　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　

Ölüm, yokluk demek değilsede ,
değiller ölüm yokluğundan ,
daha derin yakıcı değil ki !

Biz zaman savaşcıları ;
bu hayat bize emanet ,
bu güneş bu ay bu yıldızlar ,
bize sırf bize emanet .

Kendi çizdiği yolda ,
her acı kendini doğurur ,
her hoşluk O’nunla dolar .

Dudaklardan çıplak bedene ,
damlayan keder kendine yürür ,
güçsüzlüğüde yalnızlığıda içinde büyütür,
beklediğini bulmanın huzuruyla ,
acının keyfini tam orta yerinde yaşar ,
işte en uzak bildiğimiz uzaklar ,
o an yakın olur nağmelerimize ,

doya doya yaşanmasada ,
sabahın seherinde ,
kapı önüne bıraktığı,
ağlayan umutların ,
gözlerdeki yaşını ,
zevalin şakak düşümü,
şafakların şafağını ,
sonsuza denk alnına dayayıp ,
kara yazıyı boynuna dolayıp ,
hayata ölmek ister ,

Dolunaya gebe ,
hüzzam nakarat nağmalerin ,
vurgulu üşümüşlüğü ,
sessizliğe mısralaşırken ,
açıldığı kıyıların ,
yıldızlı mehtabına ,
özlemle o açık kapıda ,
kalmak ister.

Anla beni ;
herşeyimin herşeyi ,
kimsem sen!
kimim kimsem sen ,
duydun mu duy !

sevdamsız sözlerin ,
sessiz kelimelerin ,
yazılmayan harflerin ,
sonra nasıl anlamı olur ki !

Gülay GÖKTÜRK