Ömrümün sonbaharıydı tıpkı dökülen kuru yapraklar gibi bir bir kopuyordu sayfalar.

Yüzüme vuran ılık rüzgar biraz olsun tazeliyordu yüreğimi sokaklar bomboş sessizlik çığlık atıyordu içimde.

Şehir terkedilmişti sanki yada bunca kalabalık arasında ben yok olmuştum,belki ben öyle istiyordum, hiç bir yüzde bulamadığım sendin, bu yüzden alay ediyordu yalnızlığım benimle.

Sanki kaldırım taşları dillenmiş arama boşuna yok buralarda ama beklemekten de asla vazgeçme gelecek bir gün diyorlardı...

Gökyüzünde hüzünlü bulutlar vardı sensizliğime ağlarken ben, onlarda bana eşlik ediyorlardı,ağladığım belli olmuyordu bulutlar sayesinde.

Öyle yorgun düştü ki bedenim artık omzumdaki şal bile yük oluyordu ,ağır geliyordu başım bedenime.

Gözüm takıldı bir vitrinin camına uzun uzun baktım kendime bu benmiydim? Hiç yorulmayan saatlerce koşturup bugün birşey yapmadım diyen benmiydim?

Demek ki sensizlik bu kadar bükmüştü yüreğimi ,bu kadar dayanılmazdı hasretin.

Artık gözlerimde sen varsın ben beni sana bırakalı çok oldu.

Sen olmadan nefes almak bile acı veriyor bana ,ben sanıyordum ki hasretim bile olsan yanmazdı canım.

Anlıyorum artık şimdi türküleri neden bu denli yanık söylediklerini neden bu kadar sevda türküleri olduğunu.

Bende söylüyorum çünkü sevda türkümü adı sen olan ,dilimden hiç düşürmediğim.

Belki bir gün çıkarsın karşıma bak işte geldim bitsin bu ayrı kalmışlık bitir artık hasreti dersin.

Belki ellerimi tutup kış gününde getirirsin baharı yüreğime .

O zaman sonbahar olan ömrüm çiçekler açar sayende menekşeler beliriverir gözlerimde...


Bayram yerine döner boş sokaklar acıyarak bakmaz bana kaldırım taşları..

Gel...Gel artık ...Gel...


Son Eylül.......