Bir gün çok sevmemeyi öğreneceğiz
Bir gün unutulmak tatlı gelecek bir gün kimseden bir şey beklemediğimiz gibi kimseyi de beklemeyeceğiz...
Bir gün sığındığımız o limanlar elimizin altında olmayacak
Bir gün o fena kalabalıktan kuru yalnızlığa soyunacağız gün aşırı...

-Siz cesaretimi ortadan ikiye bölüp ne diye gittiniz?
-Mutluluğu vaad eden siz değil miydiniz?
Afedersiniz
Cesaretim gözyaşımın altında eriyor,
Gözyaşım sizin gözyaşlarınıza akıyor...
Beni hiç’e sayacaksanız baştan yok sayın!

Varsayın ki zaten duygusuzun tekiymişim
Varsayın ki zaten hiç sevmemişim...


Ne şiirleri köle etmiştim yoluna oysa,demek iki yürek fazlaymış bir insana...
En acı yerimden türüyor bu keşmekeş,
Sanki nasılsınız sorusuna cevap gibiydin sen,değil miydin ya?
Bekleyenin yerinde kimse olmak istemiyorsa herkes ya bekleten olmak istiyor ya da ben bir şey bilmiyorum!
Ama hikaye orda kopuyor...





































































Uzunca bir aradan sonra yalnızca kendimi yazıyorum
Bana iyi gelen tek kişi aslında yine benim ve yine kötü gelende
Kendinden koşarak gidende benim ve kendine gelemeyende
Hiç bir soruya cevap olmayı becerememiş o kişide...
Ya birinin çok büyük sorunuyum ya da kendime sorulmuş en büyük soruyum
(!)