Çocukluktan çıkıp, tam kendimizi bulmaya çalıştığımız andan beri,
bu koca sahnede oynamaya başladık seninle.
Sana da bana da roller verilmişti. Yaşamlar sunulmuştu ama biz çok uzaktık.
Ne sen, ne de ben beğenerek oynayamadık bize verilen bu rolleri...
Belki yaşlarımızım küçük olması da etkendi. Herşey netlik kazanmamıştı,
hayatın ciddiyetine henüz vakıf değildik.
Yanlış olan neydi?
Tabii ki belli...
Ayrı, ayrı iyi insanlar olsak da farklı dünyaların insanı olmamız, çabuk verilen
kararlar... Yıkılmak üzere olan beraberlikte kendimizin bile inanamadığı iki güzel çocuk... Oysa daha kendimiz büyümemiş kendimiz bir çok şeyi anlamamışken....
Şimdi seneler geçti ve artık sahneden inme vakti geldi...
Perde kapanacak, zaman doldu...
Birbirini anlamadan zevk vermeden tat almadan yaşanmış onca kıymetli süreç... Bunların hepsi geçmiş de anı olarak kalacak artık...
Eğer bir şeyler kalmışsa yüreklerimizde bitmemiş,
gizli köşelerde tat alabilecek bir şeyler varsa hala,
belki de yeniden filizlenerek yeniden başka biriyle can bulacak duygular...
Birde keşke demeden yaşamayı bilebilsek...
Bilebilsek SEVGİYE sarılıp tat alabilsek…
İstanbul