Beni Sakla

denenmiş bir zamandı.. yeryüzünde yüzü gökyüzünü gören bütün yüzeylere değmişti şiir, yağmur gibi... tekrar yıkadım ellerimi..

o en başa dönen yolun başında, o en baştan baktığında yolun sonunda duruyordum, kurallarını yolun belirlediği oyunun.. eteklerinde bahara dönüşen mevsimlerin dağına benzedi gönlüm, üstü karla kaplı oluşuna kanma.. kimliği belirsiz bir sızlamayla bölündüyse uykun, çiçeksiz hiç bir mevsimin adını anma.

/beni öylece başı boş bırakılmış bir avuntu gibi sakla içinde, ama mecbur kalınca sığınacağın bir liman sanma/

çünkü o dutlu bahçede hudutsuz düşlerle aşıladım aynı ağacın gövdesine iki ömrün kafiyesini.. sesini kıstığım çığlıkların, yüreğinde yankı bulmayışına aldanma.. aşksız bir şiirde eksik bir hal almışlığın zayıflığına dayanma..

/beni öylece uzaklarında sönmüş bir volkan gibi değil, hiç eskimeyen bir aşkla bu güne gelen ve günden güne büyüyen bir umutla sakla/

sakla ki
tıpkı rüzgarları büyümüş, bulutları dolmuş yağmur yükü gibi
yeryüzünde yüzü gökyüzünü gören bütün yüzeylere değsin bu sevda..