Elime nereden geçtiğini unutuyorum ya da unutmak istiyorum.
Fotoğrafına bakıyorum...

Oldukça kalabalık bir fotoğraf bu. Her zamanki gibi içlerinde en güzel sensin, en öne çıkan... Saçların ne de güzel olmuş öyle. Bir insana topuz ancak bu kadar yakışabilir! Üzerindeki... beyaz giysi... muhteşem... Melek olduğunu saklayamıyorsun, bu yüzden mahcup mahcup gülümsüyorsun. Ve dişlerin beliriyor, sonra bembeyaz bir ışık zuhur ediyor dudaklarının arasından, melek olduğundan artık herkes emin. Bu fotoğraf da buna en büyük kanıt.

Gözlerim iyi görmüyor; daha net, daha ayrıntılı bir şekilde görmek için fotoğrafı, iyice yüzüme yakınlaştırıyorum. Eğiliyorum da biraz, az önce denediğim yöntem pekte işe yaramayınca. Eğilince bir çiçeğe dayamışım gibi burnumu, kokunu duyacakmışım gibi geliyor. Parmaklarımı gezdiriyorum, bir kabartma, bir pürüzlük, bir kusur arıyorum nedense, yalanlamak için belki de fotoğrafı, bilmiyorum. Ama dokundukça, tenini hissedecekmişim gibi oluyor. Oysa hissettiğim, dokunduğum, -dokunur dokunmaz çok sıcak bir şeymiş gibi, elimi hızla, parmak uçlarımdaki acıyla çekiyorum her seferinde- , anladığım, bildiğim tek şey evlendiğin...

Fotoğraflarınıza bakıyorum.
O adamın yerinde olmak, fotoğraflarımıza demek istediğim fotoğraflarınıza...

Düğününde saçlarını topuz yaptırmak isterdin, onca zamandan sonra bile değişmemiş isteğin, istediğin olmuş ve hatta istediğin gibi olmuşsun, bir prenses gibi... Çok yakışmış üzerindeki gelinlik, en sevdiğin çiçek olan papatyaların renginde üstelik. Binlerce papatya yaprağından yapılmış gibi duruyor.

Seni mutlu görmek güzel. Seni bir fotoğrafta mutlu görmek... her şeye rağmen güzel. Kalbimdeki acıyla bile güzel.

Ahmet Kastancı