Ah, neden insanlar tuhaf böyle? Neden illa anlamak istiyorlar herşeyi. Ben birşeyleri nedensiz de yapamaz mıyım? Hani çok karamsarsam, durup durup asıyorsam suratımı her yerde, illa bir nedeni mi olması gerek? Hüznüme şahit tutmak zorunda mıyım?

Duyun beni. Yetmiyor sesim. Susmayı tercih ettim. Bu sessizlik içindeki sır, yani çığlık, yani duyurabileceği halde duyurmamayı seçme ve bunun sizde yarattığı rahatsızlık; ben bunların hiçbirisiyle ilgili değilim. İlgisiz bir sessizlik benimkisi. Birşeyler ima etmiyor. Neden kendi imalarınızı, çıkarımlarınızı bana yüklüyorsunuz. Herkes ikiyüzlü değil. Benim gamımın ikiyüzü yok.

Tekim ve karşınızdayım.

Canım sıkkın.

Kaçırdıklarıma üzülüyorum daha çok ama daha çok şey kaçırılıyorum bunlara üzülürken.

Neden geliyorsunuz böyle üzerime? İlla sizin için anlamlı mı olmalıyım? Neden anlamlandıramadığınız şeylerin de var olabileceğini kabul etmiyorsunuz. Siz insanlar neden bu kadar zalimsiniz?

Belki ben de bermuda şeytan üçgeniyim, ben de belki ufolarım. Belki ben de zaman zaman görünüp kaybolan, varolup olmadığı hep tartışılan hayaletlerden birisiyim. Şeytanım belki, belki bir cinim.

Niye illa beni bir tanım içine sıkıştırmak, neden illa hapsetmek istiyoruz?

Ben acımı yalnız da çekerim. Siz neden böyle çekemeyeceğiniz bir acıya ortaklık istiyorsunuz? Neden bu kadar sizinleyken aynı zamanda sizden uzağım? Siz bana bu denli yakınken bana kendinizi bu kadar uzak hissediyorsunuz. Neden mesafelere saygımız yok. Neden uzak olması gereken belki de gerçekten uzakta olmalıdır kanunuyla çalışmıyor kalbimiz? Ben onu neden özlüyorum ve o neden var?

Ah, neden insanlar tuhaf böyle?

twitter.com/baharperest