İnsanlar sahne’nin ne kadar heyecan veren bir yer olduğunu öğrendiler.Her şeylerini ,bütün hayatlarını sahneye taşımaya karar verdiler.
Öyle ki , doğum ,ölüm,yaş günü,düğün,bayram halt etmiş.Bunlar bir yerde, bir nebze de olsa insana normal gelebiliyor.
Eşin veya sevgili nin aldığı çiçek,çiçeğin sapı,çiçeğin ipi hatta çiçeğin kurumuş hali...
Bir gelinin ayakkabısı ,ayakkabısının danteli,ipi sapı,topuğu,rengi ve her şeyi...
İki insanın konuşmaları,gülüşmeleri,şakaları,darılmaları...
Nazlanma ,darılma ,barışma her şey sahnede...
Bunları anlamak mümkün değil.Başkaları aferin demeden yaşayamaz hale geldik.Bari herkese aferin diyelim de rahatlasınlar.Darılanı soralım hiç merak etmesek de ,ayrılanı soralım ardına düşelim niye diye, hiç merak etmesekde,kızanı ,güceneni araştıralım niye ,hiç merak etmesekte.Sevgililer ne konuşmuş soralım ,nerede dolaşmışlar ,bizi ilgilendirmese de.Soralım meraklı duralım mutlu olsunlar,hiç merak etmesek de.
Yeter ki iyleşsinler yahu...
Yeter ki normale dönsünler...