21. yüzyılın şatavatlı yollarında ilerlerken, teknolojinin girdabında dönüp durmak, biz insanların acziyeti olsa gerek. İnsanoğlu maddi ihtiyaçlarını giderirken manevi penceresine duvarlar ördüğünün farkında bile değil.Dünyevi sermayede boğazına kadar batmış bizler, aslında hasta ruhumuzu dinlerken mutluluğun önemini haykırmaktayız.
Bir bisiklet almak için yıllarca hayaller kuran, kendi imkanlarıyla yapacaklarını tasarlayan, elde ettiğinde aylarca mutlu olan bir nesilden, istediği her şeye anında sahip olurken mutlu olamayan bir nesle terfi ettik.
Artık ufak şeylerden mutlu olamıyoruz.Her şeyimiz var, ama huzurumuz yok.Ülkelerin bağımsızlığı ve gelişmişliği eğitimli insanların elindedir, felsefesini benimsemişiz, bu uğurda teknolojiler satın almışız, ama iyi insan yetiştirirken kültürümüzün gereği olan öz ruhu vermede aciz kalmışız. Gelir seviyesi yüksek olan toplumlardaki intihar olaylarının fazla olması, maneviyatsız gelişmişliğin bir göstergesidir. Üç kıtaya nam salmış astalarımız bize bu toprakları bahşederken duydukları huzur ve mıtluluğu, biz vefasız torunlar elde kalan anayurtta hissettiğimiz hüznü tarif bile edemiyoruz.
Biz değiştik dostlar, değiştirildik.Mazi ile bağlarımız koparken ruhumuzu söküp aldılar da farkında bile olamadık.Aslında bizden mutluluğumuzu aldılar.Huzurumuzu aldılar.Ata mirasına itaati aldılar. Babanın evlada, evladın babaya olan saygısını, sevgisini, güvenini aldılar. Topla tüfekle yıkamadıkları bu milletin aile bağlarını kopararak adeta hınçlarını aldılar.
Arıyoruz. Dün ile bugünü birbirine bağlayan köprüleri inşa eden ustaları arıyoruz. Karadeniz’i Türk gölü haline getiren atalarımızı arıyoruz. Elimizde kalmış olan tek anayurdu koruyacak nesilleri arıyoruz. Mutlu olmasını bilen, ruhumuzu tarih ötesinden alıp , sonsuza götürecek yiğitleri arıyoruz.
Arıyoruz. Çünkü gelecek, ruhu ile bedeni iç içe girmiş sağlam nesillerdedir.

14.10.2013
İsmet ÜÇOK