Sendeyken, sövdüğüm her dakika için affet beni şehrim.
Ey İstanbul, sen sonbaharı asıl yaşatansın..
Sen, benim sevdiğim ve hasretim olan yegane sevgilimsin.
Ey İstanbul, satırlara yandığım, yanına gelemediğimsin.
Bir buçuk saatlik yolu, yüz binlerce kilometre haline getiren, beni senden, seni de benden ırak, alıkoyan insan müsveddelerine kendini zehir et sevdiğim.
Çünkü ben sana gelmeyi, senin olmayı çok isterdim.
Selam olsun tüm güzelliklerine..
Moda’lı cıvıl cıvıl Kadıköy’üne, hep mazide kalmış, o eski pazarlar gibi kokan Üsküdar’ına..
Hayat oyunu, sahi müşterekse ; kin bizim gerçeğimiz olmalı.
İşte tam da bu sebeple, sana gelmemi, senin olmamı engelleyenlere kendini zehir et, ey sevgilim, ey İstanbul’um.
Ben ki, zaman zaman Kadıköy’ünün, Üsküdar’ının sahilinin seyrine dalıp da göz yaşı dökmüş; senin denizine, senin toprağına, senin havana dert yanmış bir gencim.
Bilirsin, sana asla yabancı değilim.
Memleketim, hasretim ve belki de asla ulaşamayacağım tek ve yek sevgilim; İstanbul..
Beni sana, seni bana ırak, alıkoyanlara kendini zehir et.
Sen ve ben diyorum ey sevgili, ey benim memleketim; yalvarırım iki yabancı olmamıza fırsat verme.
Sendeki insan müsveddelerini mutlu etme yegane sevgilim.

-MerveYalçın.