Belki yaşadıklarımız, içinde bulunduğumuz toplum bunu tamamen inşa etmiyor. Fakat ben buna rağmen inanıyorum değişeceğimize. Yeni gelenler, henüz hayatı karşısına almamış berrak minikler böyle olmalı. Seslerini duyurabilmeli acının, zorbalığın. Çığlık atabilmeli. Bu kadar sıradan olmamalı kalp kırgınlıkları, gözyaşları... Böylesine hoyratken bizler nasıl da umursamıyor, normal görüyor, normal karşılıyoruz hem kendi hem yanımızdakinin yükselen sesini. Neden bu kadar rahat tıkayabiliyor kulaklarımızı, kapatabiliyoruz gözlerimizi? Bir başkası için için yanarken, ihtiyacı varken yardıma, biz neden bir köşeye siniyoruz arkadaş? Konuşmamız gerekirken neden susuyoruz?
Yapmamız gereken fakat yapmadığımız her şey birikip yağmur oluyor. Yağarken bir telaş, sırılsıklam bedenimiz. Kuruyunca geçecek nasılsa...
Yağmur damlası olmak sahi güzel mi? Bir düşünelim arkadaş...


NOT: Arkadaşlar, merhaba! Henüz çok yeniyim. Sizlerle olan ilk paylaşımım umutlardan oluşsun istedim.
Hatalarım fazlasıyla olacak. Anlayışınız için teşekkürler