Hayatı hep boyumdan büyük yaşadım ... An geldi,
yetmedi nefesim, kesildi takâtim, gücümden bir hayli fazlası gerekti ...
Belki hataydı çoğu yaşanmışlıklarım, olsun... Hiç gocunmadım;
’’Denizlerde büyük olurmuş, ama dağlar kadar sessiz olamaz’’ dedim,
yeri geldi avazım çıktığınca sustum ...
Mesela boyumdan büyük sevdalara kulaç attım,
’’en kocamanın dan terk edildim’’ ..........
Boyumdan kat be kat büyük hatalarımın içinde kaldım ......
Yeryüzü kadar üstümdeydi, yıkıntıları,
yılmadım , yıkmadım , yakmadım , yandım .....
İki kolumu açabildiğim kadar sevdim, tomurcuklarımın filizlenmesi için,
sonrası içinde ’’akıtabildiğim kadar gözyaşı’’ .....
Bedeli her ne olursa olsun ödedim, ve bugün olsa yine aynı bedelleri ödemeye razıyım,
yine büyük sever, kocaman terk edilirim ......
Ne kadar mı sevdim ???
’’Bak ulan, iyi bak .! Kollarımı açabildiğim kadar ...’’ İşte, işte tam bu kadar .........