Ayrı dünyaların insanları…
Sen ve ben yani…
Önceden tek yüreğe çift kişilik rezervasyonumuz vardı. Şimdi iki kişi ayrı yerlerde koca dünyaya sığamaz olduk. Ben seni yüreğime sığdırmaya çalışırken şimdi dünyama sığdıramaz oldum. Hâlbuki tek koltukta beraber film izleyebilir, tek kişilik yerde iki kişi seyahat edebilirdik. Aynı bardaktan tek kişilik çayı paylaşabilir, iki ömrü bir yastıkta kocatabilirdik.

Şimdilerde yağmur da yalnız yağıyor. Artık pencereme senin resmini çizmiyor mesela. Yanlış anlama başkası da yok buğulu cama önce üfleyip sonra adını adıma yaklaştırıp, baş harflerimizi bir kalbin içine sığdıracağım. Düşündüğüm biri yok hala senden başka.

Seni gören gözlere bakıyorum. Benden ne kadar da şanslılar. Daha bir güzelleştiğini söylüyorlar. Ve hala kimseyi kabul etmediğini… Demek benden gittiğin gibisin. Hala dupduru. Hala eskisi gibi, benim gibi… Canım gibi…

Hani bir gülüşün vardı ya sevgili… Dudağının üstündeki o siyah ben vardı. Nazar boncuğun diye takılmıştı sana sanki. Dudaklarını az açsan ben âb-ı hayat gelir diye o anı bekler, senden sonra onu hayal ederdim… Hani bir ağlayışın vardı. Çocuklar gibi hani… Hıçkıra hıçkıra… Ceketimi ıslatan ağlayışın vardı. Gözyaşlarını silerdim, gözyaşların bende kalırdı… Ellerimi tutuşun… Belliydi daha önce böyle sahiplenmediğin. Ellerimi sıkar sıkar gözlerime bakardın hani…

Hani bir de gidişin vardı sevgili… Kapıyı çarpıp, neyin var neyin yoksa alıp da ardına bile bakmadan çekip gidişin… Ardında seni hatırlayabileceğim hayallerimin dışında her şeyi alıp beni yakıp gidişin…

Ben hala o kapının ardındayım sevgili… Sen yoksun… Yastığımın kokusu bile değişti senden sonra… Yastıklar da batar, aynalar da bakılmaz oldu ya…

ŞİMDİ YOKSUN BİR ESKİ ŞARKIYI ANLATIYOR KASIM YAĞMURLARI…