İnsanlar neden hep zannettikleri gibi yaşarlar? Bir sanı belirlerler kendilerine hep o ilk belirledikleri soyut-somut ne varsa onun arasında sıkışık,her daim iç seslerinde yalan söylerler. ’’Ben buyum’’ umursamazlığı,küstahlığa varan tavırları karakterlerine kıvamsız biçimde yapışık, ay ne çirkinsiniz! Hayır çirkinliği bırakın ne kadar mutsuzsunuz farkında mısınız? Muhtemelen aldatılıyorsunuz yada aldanıyorsunuz. Hayatımızı belirleyen en derin çizginin aldanmak olduğunu anladığımız vakit bence hiç birimiz küs kalmayacağız. Asıl o zaman bileceğiz güzeli, çirkini.
Benim,çocukluğuma karışan anılarım,onların altından kalkan küçük ellerimle bazen sevdiğime verip bazen geri aldığım bir yüreğim vardı. Ben de aldatıldım tabi,aldanmışlığım ise süregelmekte..
Bir tek şu asansör sesi aldatmadı beni ; hiç yalan söylemedi. Her sesini tanırım onun. Eyvah babam geldi sesi,annem geldi sevinci..Çocuklarım geldi heyecanı,acaba ablam bana okuldan ne getirdi kıpırtısı ..
Ah asansör lütfen gelmesin sesin..Cemal Safi Hocam derki,’’ya evde yoksan’’? Peki ya,’’ya evde çoksan’’?

ALMILA ERDEM