Cihan: (soğuk)
Ben seninle aynı grupta olmak istemem
Bil ki senin girdiğin yer cennet olsa
Ben oraya girmem
Yağmur: (kırılır)
Nasıl böyle söylersin cihan
Ne oldu sana
Gülleri solduruyor öfken

Cihan:
Gül mü, çiçek mi, bahar mı?
Olmalı her taraf nefretin haki rengi
Kaplamalı her tarafı kopkoyu gri

Yağmur:
Ne kazanacaksın nefretle
Bir gün kurtaracak bu dünyayı
Çocukların gülüşü sevgi ile
Hani nerede
İnsanın gününü aydınlatan tebessümün
Hani nerede
Aşk kelimeleri fısıldayan sözlerin

Cihan:
Artık kin ve öfke doluyum
Bana haram gülümsemek
Bana haram güzel söz söylemek
Ben artık senin için ölüm korkusuyum

Yağmur:
Öldürecek misin beni?

Cihan:
Çölde susuz bir aslan
Nasıl susamışsa ceylan kanına
Bende öyle susadım
Senin bensiz atan kalbine

Yağmur:
Bak bu söylediklerini
Sakın duymasın babam
Öldürtür seni hiç acımadan

Cihan:
Öfkem öyle büyük
Korkum yok babandan
Benim öfke öyle büyük
Ortadan ikiye bölecek dünyayı
Yağmur:
Kırdın ve üzdün beni
Yine de hiç kırılma üzülme
Dilerim Allah’tan

(yağmur ağlayarak sahneden çıkar)

Anlatıcı bilge:
Cihan’ın öfkesi ağlatır yağmur’u
Sezdirmez kimseye yağmur bu hüznü
Filiz Eren bilge sınav yapacaktır
Yağmur’a verir cevapları
Yağmur bütün sınıfa dağıtır cevapları
Yapmaları gereken yerleştirmektir cevapları soruların altına
Bir tek cihan’ın eline ulaşmaz cevaplar
Cihan zayıf alır o dersten
Bir hışımla Yağmur’un yanına varır
Öfke kusar, yağmurla kavga eder

(sahnede yağmur ve cihan vardır)

Cihan: (öfkeli)
Hey sen kenar mahalle dilberi
Bütün sınıfa dağıtmışsın cevapları
Fahişeden daha aşağı, adi

(elini kaldırır bir tokat atar)

Anlatıcı bilge:
Yağmur’un babasına ulaşır cihan’ın tehditleri
Yağmurun babası savaşçı beyi
Hemen gönderir emrindeki en iyi askeri
Bu sırada cihan’ın öfkesi durulur
Cihan yeniden aslına döner
Kırdıklarından özür diler
Ve bahar gelmiştir, açmıştır çiçekler
Masmavi gökyüzü, bereketli yağmurlar
Takip etmektedir asker cihan’ı
Fırsat kollamaktadır vurmak için o yiğidi
Emir almıştır savaşçı beyinden
Yağmur’un babası Selahaddin’ den
Ve bir gün Cihan Ufuk’la söyleşirken

(Sahnede ufuk ve Cihan vardır)
Ufuk:
Hey cihan yine hüzünlü görürüm seni
Şükür ki geçti öfke nöbeti

Cihan:
Canım kardeşim
Senden binlerce kez özür dilerim
Sen gerçek bir dostsun
Senin hakkını ödeyemem
Nice kırdım seni
Yinede ayrılmadın, yalnız bırakmadın beni

Ufuk:
Yine bırakmam
Bilirim sen iyilik dolusun
Bilirim sende olsan bırakmazsın beni
Benim yerimde olsan
Biz dosttan öte kardeşiz
Biz, bir gün birbirimiz için ölürüz
Nede olsa kara gün dostuyuz

Cihan:
Dostum çok emeğin var bana
Dua ederim her ibadetten sonra sana
Başka ne yapabilirim senin için
Ne olur söyle bana

Ufuk:
Dua etmen yeter
Bilirim yaparsın elinden ne gelse
Bilirim senin kalbin güzel

Cihan:
Haydi, kalk yiyecek bir şeyler alalım
Sana teşekkür için bari yemek yapayım

Ufuk:
Yemek yapacaksın
Söyle! O yemeğe sevgini katacak mısın?





Cihan:
Elbette yemek yapacağım
En temiz yiyeceklerden
Birde sevgim
Kalbimin enderin yerinden
Hepsi senin için

Ufuk:
Öyleyse haydi gidelim

( cihan ayağa kalkar ufuk çantasını toparlar. Bu sırada asker elinde silahla gözükür
Ufuk “cihan” diye bağırır ve kendini Cihan’a siper eder ve silah patlar Ufuk yere düşer sahnenin ortasında üstünü beyaz bir örtü örterler üstüne toprak atarmış gibi yaparlar arkadan Yasin süresinin ilk üç ayeti okunur bu sırada koro yerini alır ve Zülfü Livaneli’den “yiğidim aslanım” şarkısını söyler)

Şu sılanın, ufak tefek yolları,
Ağrıdan sızıdan tutmaz elleri.
Tepeden tırnağa şehir güleri,
Yiğidim aslanım burda yatıyor.

Bugün efkarlıyım açmasın güller,
Yiğidimden kara haber verirler.
Demirden döşeyin taştan sedirler,
Yiğidim aslanım burda yatıyor.

Ne bir haram yedi ne cana kıydı,
Ekmek kadar temiz su gibi hayrı.
Hiç kimse duymadan hükümler giydi,
Yiğidim aslanım burda yatıyor.






2.perde kapanır