Bilinmeyen yollara başlamak bilinenleri bırakmak anlamına gelmiyormuş anladım…

Ve anladım anlamadığım binlerce ölümü… Zulmü…

Vefa artık kimsenin uğramadığı köhne bir durak demişti sevimli bir kalp, anladım; Egeli usulü var bir gönül koymuşluğum, gönlümü koyduklarıma…

Bir nefeste söyleyeceklerim son nefesimmiş gibi, adam gibi söyleyemedim ki sevdiğimi; kendimce söylediklerimi anlamış gibi görünseler (ki görünmeseler, ne güzel nefret etmeyecektim onlardan) sonsuza dek tutardım nefesimi, ama tutuyorum ama çıkmadı hala…

Sevgili isimleri şehirlerle birleştiğinde her aşk bir savaş, her kent…
Yani hepsi birbirine benzemek zorunda değildi elbette; çoğunu gözlerim kapalı seyrettim zaten.

Biri düştüğünde gülünür ya hep, sizce gülmüş müdür bir zahit, gönülden düştüğünde?
Aklından geçen binlerce kelimeyi, geldikleri öfkeye geri bırakınca, ne kalacak geriye; yazmaya değer?

Tümleçlerim gırtlağıma dolaylanırken, öznelerim özümü delerken haykırırcasına sustuğum kendim…


Benlerle dolu bir çentik daha attım hayatın böğrüne; binlerce benlik arasına, gizlemenin manası yok; bu yüzden ifşa ettim ya kendimi.

Yeniden aralanan perdeyi kapatıp, sensizliğe dalıyorum…

Artık biliyorum.