Usulca bacaklarımı indirdim. Üzerinde gezindiğimiz halının tüyleri hiç böylesine canımı acıtmamıştı. Henüz yıkadığım perde, beni izliyordu. Sanki, duvarlar bile izbe bir karanlığı taklit ediyordu.

Saklanıyordu, seyrediyordu.

Ayağa kalktım. Bacaklarım bir hayli uyuşmuştu. Başka zaman olsa o uyuşukluk geçsin ister ve bacaklarıma hafifçe masaj yapardım. Buna vaktim yoktu.

Sana bakmaya bile vaktim yoktu, tüm eşyalar beni gözetliyordu.

Bavulumu alıp merdivenlere doğru yürürken bizi düşündüm. Uzun zamandır bunu erteliyor olduğumu sen de biliyordun. Cesaret isterdi bitmiş şeyleri düşünmek, bitti diyebilmek cesaret işiydi. Hiçbir şey değişmemiş gibi, alışkanlık gereği devam etmek daha kolay gelebilirdi bir süre. Fakat bir süre…

Sonra eşyalar her şeyi bırakıp seni seyrederdi.
Tam şimdi olduğu gibi.

İlk karşılaştığımız gün, ilk göz göze geldiğimiz saat, ilk öpüştüğümüz dakika

Ve seni seviyorum demek için beklediğim ömürlük saniyeler…

Ömür tükeniyor dedim kendi kendime. Sevgi tükeniyor. Sevmek bitiyor, hatta öyle ki gözlerine bakmaya dahi korkar oluyor insan sevdiği adamın. O tuttuğu eller buz kesiyor bir ara. Sonra insan bunu farketmez gibi davranıyor. Yanında iyi olabildiğin, yanında “kendin” olabildiğin tek kişiye yabancılaşıyorsun. El oluyor bildiğin adam, yel oluyor ve rüzgarla birlikte geceye karışıyor.

Karanlıkta kalıyorsun ve bir daha o rüzgara asla rastlamıyorsun.

Düşünüyordum. Fakat hissetmek yokken düşünmek anlamsızdı. Anlam bile o merdivenleri inerken anlamsız kalmıştı.

Son basamağı tepelerken kokunun sinmiş olduğu o koridoru içime çektim.
Sen güzel bir adamdın ve ben bir zamanlar seni gerçekten çok sevmiştim.

Asena Gülsüm Güneş