Fırtınalı bir geceydi, her yeri kaplayan kar, şuursuzca duyguları donduruyordu, adeta kilitliyor ve mühür vuruyordu.
Mühürlenen duygular bir daha kendine gelemiyordu, gelebilenler ise bir daha o eski cazibesi ve çoşkusuna varamıyordu.
Bu askın ta kendisiydi… buna ask deniyordu… evet adam asıktı… hem de kendisine uzaktan seyreden sessizce satırları okuyan bir kadına….
Senden ayrı kalalı diye basladı hikayeye adam, ayrı kalana bazen bir şeyler denilmiyordu denilemiyordu, bunu oda biliyordu. Ama böyle cümleler fırtınalı ve karla kaplı bir gecede elleri kalemi tutarken titrerken yazılabiliyordu.
İnsanın içine kıymık gibi bir şey batıyordu bazen, söylenmek isteyipte söylenemediği zaman sözler, söylemek zor, içte tutmak zor ve yazmak daha da zor işte böyle bir şeydi;sevmek.
Kar dısarıda iyice hızlanmış pencereye çarpan karlar camdan asagı kayıyordu. Her tanenin cama çarptığı noktada sevdiği kadının donuk bakışları beliriyordu.
Evet sevgilinin donuk bakışları., havanın kasveti ve soğuğu daha da donuklastırıyordu, belirsizlik kokan bazen anlamını yitiren duygulara… o bakışlara anlam katan tek sey seven adamın kadına olan askıydı…