YOL HATIRASI
Arabamda direksiyon başındayım
Bir yandan kıvrılarak giden yolda
Gürültüyle sağımdan solumdan geçen
Kamyonlara bakıyorum
Bir yandan da
Göz ucuyla uzak yamaçlarda
Küçük tepeciklerin ardında önünde
Yaz gününde bacasından duman tüten
Toprak damlara
İçime bir hüzün doluyor
Yaşadığım yeri düşünüyor
Buralarda nasıl yaşıyorlar diyorum,
Arabamı yolun kenarına çekip
Kendimi emniyete aldıktan sonra
O yamaçlara doğru birkaç adım atıyorum
İçime mis gibi bir taze ot kokusu
Arada da bir esen rüzgarla
Kekik kokusuyla karışmış
Çıngırak sesleri ve köpek havlamaları geliyor
Hemen biraz ilerde birinin elinde uzun bir sopa
Diğerini avucunda bir tutam tuz
Yüzleri tozdan güneşten elleri topraktan çatlamış
İki çocuk
birkaç oğlak üç beş kuzuyu otlatıyorlar
arada bir duruyor sonra ellerindeki sopayı yere vuruyor
kuzu ve oğlakların istedikleri yöne doğru gitmesini
sağlıyorlar
kuzular ve oğlaklar otlarken de
bir kaç taşı üst üste koyup
bir kaç metre geriye çekilip üst üste konulan taşlara
nişan alıp taş atıyorlar taşları kim devirirse
oyunun galibi o oluyor.
Ben yolda olduğumu hatırlayınca
Burada durmama sebep olan hüzünden
Eser kalmadığını hatta burada yaşayan insanları
Ne kadar şanslı olduklarını
Düşünmeye başlıyorum.
Bu güzel manzaraya ve oyuna dalarak kuzularını
Unutan çocuklara bir kez daha bakarak
İnsan nerde yaşıyorsa orası onlar için değerli ve güzeldir.
Önemli olan yaşanılan yeri benimsemek
O toprağa orada canlı cansız ne varsa hepsine
Saygı duymak
Belki de mutluluk bu ifadenin içindedir.
Yüzünü kazmayla kazarsınız yol verir
Fidan ekersiniz gül verir
Üç beş tohum atarsınız bol verir
Koyunu keçisi her baharda döl verir
Sen unutsan da o seni unutmaz
vefalıdır
sana kucağını açar
Bağrına basar
Üzerini örter
Yazın kuraktan
Kışın soğuktan
Riyakarlardan
Namussuzlardan korur.
Üstünde çiçekler açar koksun diye
Belki sabahları birkaç damla göz yaşı döker
Yoksun diye.
İçimi saran tuhaf bir duygu ile arabama binip yola devam ediyoru.
Ekrem MADENLİ
05/10/2013