Kimse görmüyor geceleri beni, bu yüzden haykırışlarım da sessiz oluyor. Aslında sessizliğe haykırmayı seçen benim; kimsenin yüreğine yük olmak istemiyorum, çığlıklarım kimsenin kulağında yer etmesin istiyorum.

Gece siyah, gece hüzün. İçim siyah, içim hüzün. Ne kadar mutlu olsam da bir yanım hep kırık benim. Normal bir insan gibi yaşamayı tutturamıyorum, ne zaman mutlu olsam, ille de gidip ben bir hüzün kuytusu buluyorum. Bazen zır delinin tekiyim, bazen katlanılması zor durgun bir deniz.

Ufacık şeylerden mutlu olur, ufacık şeylerden hapsolurum kedere. İçime gömmeyi başaramadığım hislerim var. Aşk var mesela kalbime yanaşıp duran, en güzel senle bana yakışan.
Aşk var, günlerce beni ağlatan, günlerce kalbimi mutlulukla çarptıran. "Sen" varsın mesela bana "hayat" olan.
Bir de uzaklık var canımı yakan. Aklıma her düşüşünde gecelerimi göz yaşlarıyla yıkayan.
Ey şehir! Sen niye ağlıyorsun peki, sen kimi özledin söylesene? Senin de mi sevdiğin çok uzaklarda? Senin de mi yüreğin yangınlarda? Yoksa bana mı dayanamadın, getirdiğim yağmur bulutları fazla mı geldi sana?
Off şehir bari sen dur! Bu selleri kaldırmaz bu şehir. Bak ben yağıyorum nasıl olsa...