Hüznün sularında yürüyorum usulca.Arkamda iz bırakmadan,herkesten habersiz sessiz sedasız adımlarla...

Bir ağacın bütün dallarının alev alev yanması gibiydi eskiden yüreğim.Şimdi en derin en karanlık dehlizlerde mehulleşmiş o aşka dair heyecanlarım.Kör gecelerde yoksullaşmış gözlerimin güneşi.Bitmiyor içimde anlatılması güç o fırtına, çekmiyor kelimeler kendini bir an kalemimden.Kurtuldum zannederken onun gölgesinden, ona bir kez daha yenik düşmenin ızdırabını taşıyor gözlerim.Yine beyaz sayfaları kan kırmızı satırlara mühürlerken buldum kendimi.

Aşk...O başa gelebilecek en güzel kalime...Başını yastığa koyduğunda, onun hayalini izleyip mutlu olduğun,yüzünde ufacık bir tebessümün küçüçük bir damlasını hissettiğin ,onunla tatlı bir geleceğin rüyasına gözlerini kapattığın aşk...Oysa benim başım yastığa değdiğinde mutluluk damlalarının yerini alan ,acı bulutlardan yağan masum gözyaşlarım ıslatır onu.Hayalini izlediğim adamın o saatlerde başka bir bedene sarılan duruşu kilitlnir gözlerimde.Aşkın tanımından noksan olan kalbim haketmiyor yaşadıklarını’’aşk iye tanımlamayı.

Sen hergün başka kollarda başka hayallerle yaşlanacaksın o uzak şehirde.Bense bu mahallede,hep o şehrin ışıklarına bakan penceremin köşesinde büyüteceğim yanlızlığımı.Yine hesapsız susacak,yine elini öpeceğim karanlıkların.Ve her gün sana yenilmenin acısını yükleyecek omuzlarım...

Ve bir gün öldüğümde sana uçuşacak sana ait bu satırlar...