Ben yine küçüldüm baba ... Yine senin küçük kızın oldum . Güçsüz ve incecik bacaklarla , paytak paytak yürüyen , minicik fırfırlı kırmızı eteğiyle bahçelerde koşup oynayan küçük bir kız ...

Dünyanın yükü omuzlarıma çöktükçe ufaldım , ufaldıkça yoruldum , yoruldukça ufaldım ...

Omuzlarına dayayıp başımı ağlamak vaktiydi aslında ... Sana ihtiyacım var baba . Yükümü alıp omuzlarımdan o güçlü kollarınla sarıp sarmalasan istiyorum . Sana ihtiyacım var baba . Küçük bir kız gibi dudaklarımı büzüp ağlamak vaktiydi şimdi senin kollarında ...

Güçlü olmak istemiyorum artık , yoruldum baba ... Ben senin küçük kızın , büyüdüm sanıyordum kendimi . Ama dertlerim büyüdükçe , acılarım yaktıkça içimi , ömrüm azalırken , içime akıttığım gözyaşlarım çoğaldıkça , sesimin sessiz avazı büyüdükçe ben küçülüyorum baba ...

Ben senin küçük kızınım baba . Beni sevmene ve korumana ihtiyacım var . Uzat ellerini baba kaldır düştüğüm yerden . Öyle bir düştüm ki dizlerim kanıyor . Avuçlarımın içi yara bere içinde .

Kucağına alıp :

’’ Ağlama ! ben senin yanındayım korkma kızım ! ’’

demeni istiyorum ...

Korkuyorum baba ! Çok ama pek çok yoruldum . Dizlerimin ağrısı arttıkça anlıyorum ki , bu bedene bu yük çok fazla ...

Öyle bir yaman dert ki sinemi çepeçevre saran babam , yanımda olmalıydın şimdi ...