Duydum ki; geçen gün, beni sormuşsun eski ahbaplardan. Beni boş ver, asıl sen nasılsın? görüşmeyeli..

Ben nasıl olayım, hep aynı işte bıraktığın gibi yani. Sadece sanırım biraz daha yaşlandım. Her sabah yorgun kalkıyorum yataktan ve gün boyunca yorgun oluyorum. Elim kolum hiç bir işe uzanamıyor, kederim den, ve gözlerim eskisi gibi iyi görmüyor, neminden. Her geçen gün, biraz daha hasreti büyütüyorum koynumda. Bilirsin hala alışamadım sensizliğe. Ne yemek yiyesim var ne de, dışarı çıkmak istiyor canım. Daha bir küçüldü odam ve duvarlar gittikçe üzerime geliyor. Bazen benjamine su vermeyi bile unutuyorum, yılbaşı çiçeğine de.. İnşaatın ve ustaların gürültüsüne bile alıştım bu sensizlikte. Uzun zaman oldu biliyor musun o şarkıyı dinlemeyeli, hani bizim şarkımızı işte..

Her sabah uyandığım da, yaşadıklarımın bir rüya olmasını diliyorum. Sonra gerçeği hatırlayıp, büyük bir umutsuzluğa kapılıyorum. Kolay değil ki, can kaybetmek ve onca anıyı onca yaşanmışlığı yok saymak.

Üzerini örtüyorum acılarım, en muhteşem kahkahalarım ile. Her şey yolundaymış gibi davranıyorum ve sanki hiç gitmemişsin gibi... Oysa beni iyi tanıyanlar bilir ki, bu gülüşler sessizce ölüşlere gebedir.

Sevdim öldüm, gittin öldüm, ben hiç yaşamadım ki..
İlk önce bir çocuk öldü içimde, daha sonra bir genç kız. Şimdi ise bir kadın can çekişiyor, asılırken şiirler saçımın tellerine, gömülüyorum gözlerine. Işığını yitirmiş, iki fener ve suyu çekilmiş bir topraktan ibaret can hanem.

Ben; senden sensiz gidemem ki, ben seni sensiz unutamam ki, ama seni sensiz de sevebilirim. Ant olsun ki, sensiz de öleceğim. Bu son aldanışım, son yanılışım, sende unuttum güvenmeyi.
Sende bıraktım sevmeyi, sevilmeyi, bir gönle gömülmeyi..

Kör oldu gözlerim, sağır oldu kulaklarım, hissedemedi bu saf yüreğim "İhanetini" Çünkü seni çok sevdim, ölümüne güvendim, belki dedim, belki bu sefer yanılmam. Ama değişen hiç bir şey olmadı. Ne zaman inandıysam çok sevdiysem, bu yapmaz dediysem, o vurdu beni, en çok o yaraladı. Şaşırmıyorum artık hiç bir şeye.

Herkes, yüreği yettiği kadar.


Seven insan sevdiğinin adını Alın yazısı gibi basında taşır. Ayaklar altına alıp, çiğnetmez.
Karıncalar Fillere kafa tutar, Yeter ki insan cesur olsun, imkansızlık devini bir lokmada yutar.

Bak yine o şarki çalıyor ve sen geçiyorsun gözlerimin önünden..




Dil-ruba Emine Genç 27 Eylül 2013 Cuma/16:00