Ölümün yüzü soğuk mudur gerçekten? yoksa anlamlandıramadığımız duygulardan oluştuğu için biz mi soğuk zannederiz.Bu kelimeden ürker hiç ölmeyecek zannıyla yaşarız.Yeni yeni keşfettiğim bir durum belli bir yaş üstü ölümü daha çok düşünür zannederken belli bir kesimin belki maliyane yaşam tarzından dolayı hiç mi hiç düşünmemesi tüylerimi diken diken etti.
Hepsine;
Heyhat ölüm ölmüyor diye kızmak istedim.
Nasıl ya diye kendi kendime sormaktan helak oldum.Namümkün ölümsüz zannı ile yaşamak.Peki nasıl böyleler diye sürekli zihnimde İşte kendi derdim yetmez gibi bir de insanların derdiyle dertlenmek benim vazgeçilmezim gibi.
İnsanların hayatları tabiki dengeli olacak.Sürekli ölümü düşünerek yaşanmaz.Sürekli gaflet hali ile hiç yaşanmaz.
Ölüm ve insan...
İlk insandan beri süregelen gerçeği, yoldaşı...
Ölüm bana neden çok ürkütücü gelmiyor diye sordum kendime.Sanırım ben küçük yaşta babamı kaybettiğim için belki durumu daha rahat kabul ediyorum.Ölüm haktır ötesi boştur.Yok saymakla yok olmaz.Ölüm ihtiyaçtır da bence.Hiç ölmeden dünya derdi çekilmez gelir insana.Yaşlılığı, acizliği, hastalığı, ayrılıkları yaşamak dünya gerçeği ise ben ölümü seviyorum.Tabi ahkam keser gibi akibetimden emin gibi konuşmuyorum.Ölümden sonraki akibetim için bende çok korkuyorum.Tabiki inananlar için söylüyorum duamıızı edip ibadetimizi gücü yettiğince yapağız.Ama ibadetimizin bize yetmeyeceğini bilip Allahın mağfiretine, şefkatine sığınmak harici ne gelir elden.İstesen de teslim olucan, istemesen de zaten ona teslim yaşadığını kendine hatırlatacaksın diyorum ben kendime.ama herkesin ölümü konuşmak yasak gibi davranması canımı sıkıyor sanırım.düşünsenize ben küçücük bir kız çocuğuydum babamı kaybettiğimde.Kimse bu konuda konuşmuyor.Sanki düne kadar babam vardı.Ama sonrası yok.Ertesi gün güneşin doğması bile batıyor öyle olunca küçük kız çocuğu bana...Belki psikolojisi bozulmasın diye çocuklara ölüm yok gibi davranılıyor.Ama bir şekilde tanışıyorsun eninde sonunda.Aileler bir yakını öldü mü çocuklara onun ölümünü zor da olsa anlatmalı...