Naylondan arabam ,oyuncaklarım , bisikletim olmasa da benim canlı bir oyuncağım vardı.
Uzunca bir ipi önüne koyardım . Yavaş ,yavaş çekmeye başlayınca onu yakalamak için uğraşırdı bende ondan hızlı olmaya çalışırdım.
Elime geçirdiğim kırık bir ayna parçasıyla ışığı duvara yansıtır onun yakalaması için uğraşmasına bayılırdım.
Başka kedileri istemezdi evimizde bazen bende yardım eder kovalardım kedileri .
Bazen soğuk kış günlerinde o mu beni ben mi onu ısıtırdım.
Bir isim koymak lazımdı.Nereden aklıma geldi bilmiyorum Çusu koymuştum. O zamanlar Tv den mi etkilenmiştim bu adı koymamda bilemiyorum. Çusu deyince gelmeye alışmıştı.
O zamanlar sevilmeyen davetsiz misafirlerde vardı evimizde onlarla yaşardık .Çizgi filimler ne kadar sevdirmeye çalışsalar da sevmezdik bir türlü fareyi..
Yıllar sonra öğretmen olduktan sonra dostum,arkadaşlarım olmuştu fareler.Orada ki yaşantımı en güzel anlatan şiirim olduğundan fare şiirimi severdim.
FARE

Çık artık ortaya ebe sende,
Gündüz ben bekledim evi gece sıra sende..

Şimdi orada başka bir öğretmenle arkadaşlık ediyorlar mı bilemiyorum.
Yemeğimizi eskiden masada değil yerde oturarak yerdik.Yemeğe oturmadan önce onun yemeğini verirdim.Yemek sulu olunca ekmek bandırıp bahçede bir tabağı vardı ona bırakırdım.
Herkesin sofraya oturunca ,o da bizim aksi istikamete sırt sofraya dönük otururdu. Annem,
---Küsmüş yine şuna bir şeyler verin .Derdi
Başka kediler gibi yemek yiyenlerin suratına bakıp miyavlamazdı.
Kasaptan et aldığımızda kedi içinde bir şeyler var mı diyerek onu da kayırırdım.
Onun bir özelliği de kasaptan aldığın eti bırak git .Vermedikten sonra yemezdi.
Kucağımda okşarken ellerimle tırnaklarını çıkartırdım tırnakları içeride olurdu genellikle.Kendi istediği ağaca tırmanırken kullanırdı.
Bazen ön ayaklarını ağaca uzatır tırnaklarıyla tırmalardı neden yapardı anlamazdım.Belki de antrenman yapıyordu...