Çocukluğumuzda bahçelerde oynamak en büyük zevkimizdi.Ağaçlarda sallanmak,çimenlerde yatıp yuvarlanmak,kuşları,böcekleri izlemek,koşup saklanmak bizlere büyük bir özgürlük ortamı sağlardı.
Yabancı,tanımadığımız bahçelerde oynamak bildiğimiz bahçelere göre oyun açısından biraz daha farklılık yaratırdı.Oyunlarımız sırasında bazı yol ayrımlarına rastlardık.Bir süre şaşkın şaşkın bakardık,karar veremezdik hangi yolu seçeceğimize..Gaipten gelen bir ses, ’’haydi yürüyün, doğru yol şu yoldur’’ da demezdi çocuk kulaklarımıza.Böylesi durumlarda uyguladığımız bir yöntem vardı..Avuç içlerimize bolca tükürür, diğer elimizle tükürüğün tam ortasına sert bir vuruş yapardık.Tükürük hangi yöne sıçrarsa o yöndeki yol bizim gideceğimiz yol demekti. O zamanlar doğru yolu bulabilir miydik hatırlayamıyorum ama en azından eğlendiren,heyecan ve ümit veren bir deneme olurdu bizim için .
Bir çoğumuz hayattaki seçimlerimizi buna benzer şekilde yapıyor, bir yerde kaderimizi belirliyoruz.Eee artık ne çıkarsa bahtımıza.Eğer bir şikayetimiz olursa ’’tükürükle belirlenen kader bu kadar olur’’deyip sonucuna katlanacağız. (Ahmet Çetin KARAMEHMETOĞLU