Dört ayaklı bir hayvan ,
Hayvan demeye dilim varmayan.
Evimizin en küçük elemanı ,
Filim seyredince gülmeyeni...


Bir zamanlar evlerimizin ,odalarımızın içinde yaşayan .Şimdi sokaklarda çöp bidonlarının başında görmeye alışık olduğumuz kediler .
<<Sen ciğercinin kedisi,ben sokak kedisi>> O. Veli
Muhabbet kuşları gibi kafese giren kedilere...

Kedilerle tanışmam küçük yaşlarımda başlamıştı.
Sahiplenmek benim demek mi yatıyordu altında bilemiyorum .Olmayan oyuncaklarımın yanında canlı bir oyuncağım olmasıydı yoksa bana cazip gelen.
Çağırdığımda gelen; başını okşamak ,kaşımak hoşuna gidiyordu ki bir hırıltı çıkarır gözlerini kapayarak.Demek ki mutluydu yanımda.

Babaannemgillerin evinde kedi eniklerini görünce içim ona ısınmıştı .Aldım kucağıma sevdim.Karar vermiştim bu kedi benim olacaktı evimize götürecektim.
----Annem ne yapacaksın onu
Demesine aldırmıyordum .
Kucağımda evimize kadar taşıdım .Alışsın diye dışarıya da çıkarmadım birkaç gün (Kaçar bir daha gelmez diye )
İzzeti ikramda kusur etmiyordum.Bir kaç gün sonra alıştı evine.
Açıl susam açıl gibi dikilirdi kapı önüne miyavlardı .Anlardım tuvaleti gelmişti kapıyı açınca bahçeye koşardı hemem.
Merak etmiştim çocukca tuvaletini nasıl yapıyor diye.Toprağı eşeler,yapıp koklar sonra üzerini kapatırdı.
Bu işi ona kim öğretmişti acaba..
Halk arasında bir söz vardı söylenen
<<Kediye bokun şifa demişler,dönmüş dönmüş örtmüş ><
Hiç bilememişler ki çevreci olduğunu..