Gözlerinde bir derinlik hissediyordum. Acıyla yoğrulmuş pekmez karası gibi koyulaşmıştı hayat göz bebeğinde. Öyle derin anlamlı bilgece bakışları vardı kirpikleri ok gibi süzülürken kaşlarına


Her gün rutin tedavi için gelir.(Bir ömür süren bir tedavi Allah uzun ömürler versin) güler yüzüyle nezaketi herkesin dikkatini çeker sevgisini kazanmasına neden olurdu tüm çalışanların.


Adını bile bilmiyordum ama bana karşı sevgiyle bakan gözlerimiz sanki yıllardır tanışıyormuş gibi kalp sıcaklığı ile buluşurdu.


Bir gün tedavi sırası bana geldiğinde yine aynı gülen yüzüyle geldi. İşi bittikten sonra bana teşekkür edip memnun kaldığını anlattıktan sonra


Hastalığı ve evreleri hakkında konuştuk. Oldukça hayata pozitif bakan birisiydi sohbet hiç alakası olmayan yere geldi. Doğurup sokağa bırakılan bir bebekten bahsediyordu. Gözlerinin daha ağır karanlıklar içinde buğulandığını sesinin titrediğini hissettim. Meğerse! hiç çocuğu olmamış ve doğurganlık yaşını da çoktan geçmişti. Neden konunun oraya geldiğini anlamıştım. İçinde asıl hasar/ derin yara, hastalığından çok içini kemiren, belki de bir ömür eksikliğini hissettiği toplumun gerçeklerinden biriydi.

Ki;
Ne kadar çok ezildiğini, kocasının akrabalarının ona bakış açısını, bayramlarda hizmetini, çektiği elem ve sıkıntılarını anlattı. Eltisinin çocuklarını büyütmüş ama vefasız davranıyorlarmış.

Ama “O” kapatmamış kendini, ilgi ve imkanları nelere kadirse onu yapmak için mücadele etmiş.

Sohbetin ilerleyin aşamasında hayretle ve imrenerek dinledim kendisini. Birçok özürlü çocuğa annelik ediyormuş. Hatta birisini askerlik çağına getirmiş, iş imkânı sağlamış bir çok çocuğa yer/yurt imkânı sağlamış kısıtlı durumlarına rağmen.


-Aslında maddi durumum hiç iyi değil. Kredi çektim ev aldım eşim öldükten sonra kayın pederim bana kalacak diye o evi bize vermedi açıkta kaldım.Tekrar kredi çektim kredilerim devam ediyor. Bu yaştan sonra ehliyet aldım (55) ki; gönüllü anne olup birkaç çocuğu evime getirip götürmek için. Onlar ev hayatı görüp yaşasınlar diye tüm gayretim çabam diye –

Anlatırken benim tüylerim diken dikendi.

Belki de gözümüzün önünde bu şekilde yardıma muhtaç binlercesi var. Ama biz/ler görmüyor ya da ilgi alanımız da olmadığı için görmezlikten geliyoruz.


Günün içine sığdırdığımız o kadar farklı hayatlar gelip geçiyor ki kimine el sallıyoruz kimine ise davetiye çıkartıyoruz.

İçimden anlattıklarını dinlerken kendimle mahkeme kurmuş kendi kendimi
yargılarken;
Derin gözlerindeki siyahlığa tutunmuş dev bir uçurum çiçeği gördüm.