Yıllarca bildiğimiz vede yaşadıklarımızı aktarmadık yeni nesile, oysa bizler anne ve babalarımızın filmleri aratmayacak kadar öyküleri vardı siyah beyaz.

Onlar neden bu kadar alçak gönüllülerdi sanki,
Neden bu kadar mütevazi, neden insan olmayı yeğlediler hep.
İnsanı neden hep kadir naz gibi gördüler diye sorguladım.

Gördüm ki onların anlattığı herşey aslında bizi bize anlatıyordu.
Toprak "Ana" nın kucağına düştüler önce toprağı işlediler

Toprağa atılan her tohum ise anlatıyordu, emeğin işlendikçe ekmeğe dönüşümünü görüyorlardı, su olmazsa olmazdı hem tohumun filize dönüşümünde. Tohumun başağa dönüşünde ise güneş dengeledi ışığı ve sıcaklığını hissettirerek oysa emek her aşamada vardı ve onlar verilen her emeğin toprak anayla kucaklaştığını görüyorlardı.

Onlar zamanı işlerken zaman onları tüketip yine Toprak Ananın kucağına sürüklüyordu.

Yaşam savaşındaki gerçek kahramanların, hayatı herşeye rağmen affedici ve hep barışçıl yansıtmalarının Toprak Anayla ilintisi ne çoktu.

Bugün yaşam insanların ellerinden geleni bile yapamayan onca bencillikleriyle negatif yansıyan ne çok şey var. Toprağa dokunamamanın ve toprağa basmaya dahi vakti olmayanların içindeki daha çok sahiplenme güdülerinin, sabırsızlık yaklaşımların, anlamsız ve değersiz kıskançlıkların, manasız hırs ve ihtiraslar ile sadece kendine özgülüğün dünyayıda yok edercesine olan paylaşımsızlıklar da Toprak Ana bile çaresiz kaldı bağrını açarken.

Haber vermeliyiz dünyadan insanlığa, sefaletimiz ise pek yakında küstürülen Toprak Ana’ya yakarmalıyız affetsin diye yoksa insanlık yoksunluğu olan bir dünyayı bırakacağız yarınlarda gelecek kuşaklara.

Toprak "Ana" nın kucağına düştüler sonra kayboldular...

Toprak "Ana" üzgünüm düşünemeyen herkes artık zevki sefada...

Yazan/Hülya COŞKUN
Lazerli Fotoğraf/ Ali TOP