Hıçkırıklar düğümlenir insanın boğazına , gözünden akıtamadığı yaşlar katre katre birikir içinde , sonra bir yumru olup oturup boğazına,kelepçe olup sarar .ne yemek yiyebilir ne bir şey içebilir ne bir laf geçebilir boğazından . hani derler ya ’ ne iner , ne çıkar takılıp kalır boğazda ’ öyle işte bu durum da. bir çift el boğazına sarılmış ta sıkıyormuş gibi hisseder insan . içine atar kızgınlıklarını,kırgınlıklarını,burukluklarını,vedalarını,yarım kalmış sevdalarını,yüreğine batan cam kırıklıklarını,aşk yaralarını,yüz karalarını...atar atar atar.taa ki atacak bir yer kalmayıncaya kadar.atacak yer kalmayınca yeni çareler bulmak gerekir .Kimi en yakın arkadaşına anlatır derdini sevincini , içne atmaktansa ; kimi anasına babasına asi olur öfkesini onlara vurur ; kimi günlük yazar , şiir yazar , hikaye roman yazar , kimi deli gibi güler kimi devamlı ağlar herkes bir şekilde atar derdini sıkıntısını. atamayan yine susar ve içine atar , içine atar ve susar . HER ŞEYİ İÇİNE ATAR DA KENDİNİ ATACAK BİR YER BULAMAZ...