Irak dramını bilmeyen, duymayan kalmadı. Telafer kentinde yaşayan Ali Kerim adlı bir çocuk vardı. Çocuk dedimse, biz çoğu büyüklerin yaşamadığı şeyleri yaşamış, olgun, gururlu, sözünü esirgemeyen, yurtsever ve 14 yaşında harbi bir delikanlı. Bu çocuğun bir isteğini şiirsel dille anlatmaya çalışayım.

Adım Ali Kerim,
Telafer’ liyim.
Henüz yaşım küçük ama,
Rice’ la karşılaşmayı dilerim.

Ve ona sormak isterim;
Gökyüzündeki ölüm yıldızlarını.
Koca paletli makinaları.
Ya da biz çocuklara çevrilen namluları.

Hani Demokrasi demiştin ya,
Hani Özgürlük, barış demiştin.
Hangisi hangisidir çözemedim…

Özgürlük gökyüzündeki,
Ölüm yıldızları olsa gerek.
Demokrasi;
Paletlerin parçaladığı yürek.
Barışsa namlunun ucunda.
Kadın çocuk öldürmek…

Yine sormak isterim;
Bir diktatörü bahane edip geldiniz ya,
Farkınız nedir ondan?
Göremedim…

Aslında gördüm de,
Daha öndesiniz öldürmelerde.
Yine kadın ve çocuklar var hedefte.
Öyleyse niye geldiniz?
Henüz küçüğüm, bilemedim...

Ah bir yüz yüze gelsek,
Sadece bunları sormak isterim.
Anlatsana;
Halepçe’den farkınızı derim.

Ama kıvırmadan,
Ve çocuk gözümün içine bakarak.
Harbilik isterim, harbilik isterim…

CEMEL EROĞLU- YOLCULUK’tan bie parça