Gözlerin vardı çocuk umutla ışıldayabilen ve görebilen tüm güzellikleri. Ne zaman çaldılar senden düşlerini. Ne zaman bir felakete düşüverdi o küçücük bedenin. Ah be çocuk! Şimdi ne kadar zordur bu hayat sana. Daha yürümeyi bile öğrenmemişken o küçük ayakların, bir gaz saldırısının tam ortasında tadıverdin ölümün soğuk nefesini. Ellerin annene değiyordu acılar içinde. Annense çoktan teslim etmişti ruhunu gece vakti. Ne olduğunu anlamaya çalışırken, titreyen vücudunla korkulara büründü kalbin. Şimdi nefes alıyorsun güç bela! Bu insanlık dışı manzaranın tam ortasında; gülüşlerinden çok feryatların yankılanıyor semaya...

O daha ağzı süt kokan ve binlerce denginden sadece bir tanesi. Anlamsız savaşların tam ortasında kalan minicik bir yürek. Reva mıdır ona sunulan bu yaşam? Hepimiz olmadığını çok iyi bilsek de sadece dualar edebiliyoruz o miniğe. Sanırım savaşların en büyük bedelini çocuklar ödüyor. Oyunlarını çalıyorlar avuçlarından, umutlarını ve gülüşlerini yok ediyorlar. En çok da yetim ve öksüz bırakıyorlar. Kimin ne hakkı var ki? Böyle zalimce bir düzene çocukları da ortak ediyorlar.

Annesi ve babasıyla mutlu bir yuvası olacaktı onun. Her çocuk gibi düşleri, oyunları ve kanayan dizleri olacaktı haşarılıktan. Ama ne yazık ki onun yuvası dağıldı. Kanayan dizleri vardır elbet ama oyundan değil kavgalardan ve gökyüzünü çaldılar onun, uçurtma uçuracağı o mavi şimdi bombaları düşürüyor tam üstüne ve o çocuk yaşamayı becerebilirse; nice yaralar barındıracak o ufacık kalbinde.

Bu olanları umursamadan yatan, hiç aklına bile getirmeden rahat uyuyan o kadar çok insanımız var ki. Yazık diyebiliyorum ancak. İnsanlığıma sığdıramıyorum bu vurdumduymazları. Ben de bir anneyim ve içim sızlıyor. Ne zaman biter bu kabus bilmiyorum. Allah’tan tek bir duam var; ’Ne olur bitsin artık bu zalimlerin oyunları, ölmesin çocuklar ve ölmesin çocukların yaşamları’...

/Biz bu haberleri görünce sıkılıp veya bunalıp kanal değiştirirken o çocukların içindeki ateş hiç sönmüyor./