Ertelenmiş bir sevgi borçlusun bana hayat, sımsıcak kavuşmalar borçlusun. Hiçbir zaman karşı çıkmadım sana. Yürekleri sararmış insanların içinde yasadığım acılar var ve onlar kadar varoldum. Yaşayamadığım acıları da yaşatacaksın biliyorum zamanı geldiğinde, ama yine de yalnızlığımla yaşıyorum seni.

İşte senin farkında olmadan yarattığın eserim ben. Karşındayım. Desem ki, terk edip gidiyorum sendeki yaşanmışlıkları, umursamazsın biliyorum...

Zaten hep itilmiş duyguların gölgesinde yaşanıyor aşk acısı. İnsan önce beyninde seviyor, önce beyninde haykırıyor sevgi sözcüklerini, sonra, sonrası yok. Hep içinde tutuyor bir ömür boyu.

Ey hayat! Anlasana ertelenmiş bir sevgi borçlusun bana. Denizi mavi olarak görmüştüm ilk kez, bulutları ise beyaz olarak hatırlıyorum hala. Öptüğüm ilk kişi kayıtlardan silindi, utanarak dokunduğum ilk el ise hala kayıp. Susma cevap ver yıllanmış sorularıma: sen miydin fahişe olan, sevdiğim kız mıydı?... Hanginizdi en güzel yıllarımı çalan?.. Sorgulayamadığım sadece çocukluğum kaldı bir de masumca seven yüreğim ve gecenin karanlığı kaldı ellerim arasında...

Bana inat tüm yaşattıkların; hep şahitsiz, hep soğuk, hep buruk gülüşmelerde kaldı. Tüm geçmişime inat, tüm bu satırlara inat, sakın unuttum sanma.

Ertelenmiş bir sevgi borçlusun bana hayat! Bir yudum sevgi...


31 aralık 2001
Metin Gültekin