İçimin sesi isyanlara büründü. Hayatın cilveleriyle uğraşmaktan yoruldum diyor. Çevremde ki insanlara karşı ifadesizlikten sıkıldım diyor. Sen diyor; niye bu kadar sessizsin.!

...DÜŞÜNÜYORUM...

Ben niye bu kadar sessizim. Niye çığlıklarımı bir tek içimin uçurumlarından atabiliyorum. Niye bir tek o boşlukta duyuluyor haykırışlarım. Neden ses tellerimi yitirmişçesine dilsizim olanlara...?

...DÜŞÜNÜYORUM...

Sessizim çünkü; hiç kimseyi değiştiremeyeceğimi öğrendim. Hayatımı bir düzene koymaktan zaten vazgeçtim. Rüzgar ne tarafa eserse, çevremdekiler ne tarafa gürlerse bende o tarafa savruluyorum. Çığlıklarım ise sadece anlayış istemeye dayalı. Yani sevdiklerimden azıcık anlayış istiyorum. Bu da fazla geliyor onlara. Anlayıştan yoksun insanlarla bir ömür geçirmek!? Çok mu şey istiyorum diye kendimi yargılıyorum. Belki diyebiliyorum ancak. Ben tüm benliğimle onlar mutlu olsun diye uğraşırken, mutluluğumla saklambaç oynuyorum. Sobeleyemiyorum. Sevdiklerimin mutluluğuyla mutlu olmayı deniyorum, oluyorum da. Peki, YA SONRA?

...DÜŞÜNÜYORUM...

Kimin için yaşıyorum ben bu hayatı. Ya da ne için? Onların mutluluğu için mi? HAYIR! O zaman bir şeyler ters gidiyor olmalı. Ben kendim için geldim bu dünyaya değil mi? Yani herkes kendi için yaşar en başta. O zaman neyin suskunluğundayım hala? Neden dilsizim bu kadar, neden öfkemi kusamıyorum beni kıranlara? Sevgi dediğimiz şeyin içerisinde fedakârlıkta varsa, neden tüm fedakarlığı ben gösteriyorum da; buna rağmen hora geçemiyorum.

...DÜŞÜNÜYORUM...

Zihnimin kör kıyılarına vardıkça daha iyi anlıyorum her şeyi. İnsanlar! Kendine dizgin vurmayı unutup, hep başkalarını kontrol etmeye çalışan insanlar. Onların sınırları var mıdır ki? Onların beklentileri biter mi ki? Onlar mutluluğun gerçek tadına varabilmişler midir ki? Cevabım hayır olacak bu sorulara. Çünkü mutluluğa eriştiklerinde daha fazlası için söylenmeye başlıyorlar. Hep daha fazlası için savaş veriyorlar. Hep bir doyumsuzlukla yaşayıp gidiyorlar...

...DÜŞÜNÜYORUM...

Şimdi daha iyi anlıyorum niye böyle tükendiğimi. Ben özveride bulundukça onlar hep daha fazlasını istediler. Ben mutluluğun kapısını araladıkça onlar benim mutluluğumu da çaldılar. Ben hata yaptıkça daha fazlasını bekleyip, her hatamı yüzüme yüzüme vurdular...

...DÜŞÜNÜYORUM...

Artık bu olanlara bir son vermek gerek. İçimin suskunluğunu bozmalıyım. Yıkmalıyım tüm hayat felsefemi. Sadece kendim için, kendi mutluluğum için yaşamalıyım. Beni kıranları bende kırmalıyım demiyorum tabi ki. Çünkü bunu yaparsam onlardan hiçbir farkım kalmaz biliyorum. Ama en azından tepkimi ortaya koymalıyım. İçimde ki beni azat edip, olduğum gibi yaşamalıyım. Bunu gerçekten istiyorum. Peki ya başarabilecek miyim?

...DÜŞÜNÜYORUM...