Ebru o gün çok mutluydu. Cıvıl cıvıl neşe dolu olarak erkenden uyanmıştı. Koşarak babasının odasına daldı, neşeyle bir kuş gibi sekerek babasının boynuna sarıldı.
—Baba babacığım hava çok güzel bugün pikniğe gidelim;
Babası biraz çekimser;
— Ama kızım bugün dinlenme günüm.
—Olsun babacığım gelince dinlenirsin.
—peki, güzel kızım şeker parem hadi hazırlanın da çıkalım.
Babanın onayı ile birlikte aile mutlu bir şekilde evden çıkarak piknik yerine gelirler. Az sonra başına geleceklerden habersizce sofralar serilir, mangallar yakılır, mutlu ve neşeli bir şekilde günün tadı çıkarılır. Bu arada minik Ebru babası ve kardeşiyle top oynamak için ırmak kenarına inerler.
Tam bu sırada suya düşen topun arkasından koşan ebru dengesini kaybederek ırmağa düşer ve anında çırpınarak sulara gömülür. Hemen arkasından suya atlayan baba çaresizce sularla boğuşarak bıkmadan usanmadan yavrusunu aramaya başlar ama nafile…
Sonunda arama kurtarma ekipleri gelir. Dalgıçlar günlerce süren bir arayıştan tam bir hafta sonra ebrunun cansız cesedini düştüğü balçıktan on metre ilerde bulurlar.
Küçük Ebru gözlerine kumlar dolmuş, kulaklarından kanlar sızıyor, yüzü gülümser gibi hüzünle soruyor… Cesedin üstünde sanki şehit olduğunun farkındaymış gibi… Artık yoktu küçük Ebru sonsuzluğa yolcuk ederken yeniden doğuş olan Ahiret âlemine göç etmişti.RABİA TAŞDEMİR 04/09/2012