Hani bazen insanda duygular birdenbire yoğunlaşır da,bunu dışa vurma ihtiyacı hisseder ya.O an bir tazyik oluşur insanın iç dünyasında.
Bazen "anahtar" bir kelime,bazen birkaç söz olur süpabı.Düşüncelerinin ifadeye dökülüşüyle biraz rahatlar sonunda.
Bazen nesir olur,bazen nazım.Kimi zaman da sohbet edebileceği bir dostu olur karşısında;ona açar duygu ve düşüncelerini.
Sohbetlerde sarfedilen cümlecikler unutullur çoğu kez.Çünkü "Hafıza-yı beşer nisyan ile malüldür."Ancak sözler kalemle kazındığında ölümsüzleşir adeta.
Kelimeler harmanlanıp ayıklandığında;duygularla taçlandığında,ölçülüp biçilerek "dize"lendiğinde "şiir" olur işte o zaman.
Okuyucu hasretle bekliyor,bir solukta okuyor ve "Ben de böyle düşünüyorum" diyor ve dizeler bittiğinde doymuş bir aç gibi kalbinden ve yüzünden gülücükler sunuyorsa işte o yazdığınız "ŞİİR"dir.Kelimeleri dize,dizeleri şiir yapan "usta"dır.
"Usta var iken,çırağa söz düşmez,
Ehil ele,acemi su dökemez." diyerek,ustalara ve şiir seven gönül üstadlarına selamlar,saygılar...FAHRİ